Two Lovers

De ongrijpbare liefde is een van de meest uitgemolken thema?s in de Amerikaanse filmgeschiedenis, wat heeft geleid tot een overaanbod aan kleffe en sentimentele melodrama?s. Two Lovers overstijgt dat lage gemiddelde niveau op alle mogelijke vlakken. Nochtans kan de synopsis van de door James Gray (We Own the Night) geschreven en geregisseerde film niet banaler klinken.

Leonard Kraditor is de kaap van de 30 al gepasseerd. Hij is een laatbloeier en ook wel een beetje een brave stumperd die nog steeds onder de bezorgde vleugels van moeder en vader leeft in een troosteloos aandoend appartementje in Manhattan. Die ouderlijke bezorgdheid lijkt ook niet geheel onterecht te zijn, want gaandeweg leren we dat Leonard een labiele jongeman is die meer dan eens een einde aan zijn leven probeerde te maken na een gedwongen breuk met zijn verloofde. Zijn Joodse ouders willen niet liever dan dat hun zoon zich herpakt en ze proberen hem te koppelen aan de beminnelijke dochter van een bevriend echtpaar. Hun plan lijkt vruchten af te werpen, tot Leonard in contact komt met zijn kersverse bovenbuurvrouw, een uitermate bevallige en begeerlijke blondine die nog onstabieler en makkelijk manipuleerbaar is dan hijzelf. In geen tijd brengt Michelle het hoofd van Leonard op hol. De arme stakkerd wordt voor het dilemma geplaatst: kiezen voor de veilige realistische optie, of toch het ongrijpbare droomscenario achterna hollen.

Two Lovers is een liefdesverhaal dat het klassieke Hollywoodpatroon links laat liggen. Wat de film zo sterk maakt is dat er niet wordt gekozen voor het geromantiseerde ideaal, waarbij wordt voorgespiegeld dat de ware, grenzeloze liefde alle obstakels kan overwinnen. Gray gaat voor het levensechte, niet opgesmukte scenario waarbij begrippen als ?voorbestemdheid? en ?ware liefde?, holle illusies blijken. Dat maakt dat de film gedrenkt is in een mistroostige, melancholische sfeer, die hem verwant maakt met In the mood for love. Voor alle duidelijkheid, dat is een fameus compliment. Die atmosfeer spreekt niet enkel uit de semi-tragische verhaallijn, maar ook uit de prachtige, sombere beeldvoering en de weemoedige muziek.

Met Rachel Getting Married deelt Two Lovers dan weer een haast documentair realisme. De film lijkt er elke seconde pal op te zitten. Bovendien voel je je als kijker erg betrokken bij de soms erg bedenkelijke keuzes die de protagonisten maken. Alle personages en situaties ogen vertrouwd en levensecht en dat is niet enkel te danken aan het knappe scenario en de geslaagde regie, maar ook aan de ijzersterke acteerprestaties.

Joaquin Phoenix bewijst waarom hij al twee Oscarnominaties op zak heeft en wordt aanzien als een van de grootsten van zijn generatie. Hij laat ook zien hoe flexibel hij is door hier voor het eerst een ietwat kwetsbare zielenpoot neer te zetten. De personages van zijn twee geliefden werden al even subtiel neergeschreven en vertolkt. Gwyneth Paltrow wijkt hier ook af van haar gangbare vertolkingen en is ditmaal niet het vertrouwde ?dutske?, maar wel de begeerde, ijdele, maar onzekere vrouw zonder ruggengraat. Ook de vertolking van Vinessa Shaw als Sandra blinkt uit in eenvoud en subtiliteit.

Vergeet wat ons betreft Titanic, An officer and a gentleman en Sleepless in Seattle. Two Lovers geeft de ware, zij het minder geïdealiseerde kijk op liefde en relaties weer. Een wondermooi drama zoals ze maar eens om de zoveel tijd worden gemaakt.

Jonas Rosquin Helemaal (niet) akkoord? Lees de