The Boy in the Striped Pyjamas

Mag je de holocaust op een andere manier benaderen dan met loden ernst, anders dan zeg maar Schindler's List of The Pianist? Netelige vraag. In 1998 nog verdeelde Roberto Benigni?s La Vita è Bella het doorgaans solide kamp der cinefielen in twee blokken: zij -onder meer Knacks Patrick Duynslagher- die vonden dat je nog geen nanoseconde met kwesties die wegen als gewapend beton mag lachen en zij die gecharmeerd werden door Benigni?s uniek uitgangspunt: de gruwelen van de concentratiekampen, bekeken door de bril van een wanhopige vader die de onbezorgde kindertijd van zijn zoontje koste wat kost intact wil houden. The Boy in the striped Pyjamas gaat nog een stapje verder en toont alles volledig vanuit het gezichtspunt van een achtjarig (Duits) jongetje. Levert dat een juweeltje van een film op, onvergetelijke cinema die zachtjes kermend schuurt over Gewichtige Zaken als het verlies van onschuld, politieke bewustwording en het uitwuiven van je kindertijd? Reken maar van wel.

De Tweede Wereldoorlog. De wereld van de achtjarige Bruno stort ternauwernood in als zijn vader, een Duitse legerofficier, aankondigt dat het gezin zal verhuizen naar een villa vlakbij papa?s nieuwe werkplek. Aanvankelijk vindt Bruno zijn nieuwe omgeving maar niets, totdat hij ontdekt dat er zich in de buurt een vreemde boerderij bevindt. Want waarom dragen alle bewoners er gestreepte pyjamabroeken? En vanwaar die omheining? Terwijl Bruno vriendschap sluit met Shmuel, een Joods leeftijdsgenootje dat ook op de ?boerderij? woont, begint hij zich, samen met zijn moeder, steeds meer vragen te stellen. Is wat zijn vader doet wel zuiver tot op de graat? En heeft zijn thuisleraar niet al teveel invloed op zijn zus Gretel? De gebeurtenissen komen in een stroomversnelling wanneer Shmuels vader vermist raakt. Bruno neemt een moedige beslissing die een grote invloed zal hebben op de denkbeelden van zijn familie.

De sterkte van deze prent is ook zijn zwakte: de consequent volgehouden gezichtsblik van Bruno. Regisseur Mark Herman filtert alle gebeurtenissen dus heel uitgebalanceerd doorheen de ogen van een achtjarig jongetje en dat levert zowel onvergetelijke cinema op als een lichte ergernis aan zoveel naïviteit. Bruno blijft papa?s werkplek bijvoorbeeld wel erg lang ?boerderij? noemen. Nu, wij hebben het boek van John Boyne, dat aan de basis lag van deze verfilming, niet gelezen -het leven is zo kort meneer- maar op de keper beschouwd slaat het loodzware einde je pas echt emotioneel knock-out als je bereid bent mee aan boord te stappen van Bruno?s universum, je dus bereid bent je te laten verwonderen.

Ook bij ons duurde het een tijdje eer we terug de achtjarige in onszelf vonden, maar eens je in deze film zit, klopt alles: de vederlichte toon in het begin tegenover de dramatiek die, haast onmerkbaar in crescendo het verhaal binnensluipt. De vriendschap tussen Bruno en Shmuel mocht wat centraler zitten: hij levert immers niet alleen mooie plaatjes op ?twee kinderen die nog alles moeten ontdekken van de wereld, gescheiden door prikkeldraad- hij biedt ook een verklaring voor Bruno?s queeste op het einde van de film.

Wat een prachtprestaties van de kindacteurs trouwens! Merk op dat heel de cast op hoog niveau acteert. Naast Bruno is de mooiste rol weggelegd voor de knappe Vera Farmiga (u herkent haar uit The Departed), die eveneens begint te twijfelen aan het Duitse politieke systeem en de morele kwaliteiten van haar man. Tel daar nog een prachtige, zeer functionele soundtrack van rascomponist James Horner bij, en combineer dat met een oogverblindend, tot in de kleinste puntjes verzorgd beeldformaat en we komen uit bij een film die de ogen en het gemoed streelt als een snikhete zomerdag: lange tijd zeer aangenaam maar hoed u voor het onweer op het einde.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de