Les Murs Porteurs

In dit warme familiedrama is Frida Rosenveld de matriarch. De 75-jarige Joodse dame verliest stilaan haar geheugen en verwart haar verleden met het heden. Op de dool keert ze steeds weer terug naar haar oude appartement in de hoop daar haar overleden man te vinden. Het confectieatelier van weleer is nu echter een conferentiehotel. Ze ontmoet er Manou die het appartement nu van de familie huurt. Het is op die plek dat de verschillende familieleden zichzelf en elkaar zullen terugvinden. De draagmuren van het Zuid-Franse gebouw waar de titel naar verwijst, symboliseren de fundamenten van hun verwantschap.

In Les Murs Porteurs ligt de nadruk niet op dementie, maar veeleer op de gevolgen die deze ziekte heeft voor de familiebanden. Het is interessant om te zien hoe broer en zus elk op hun eigen manier omgaan met de ziekte van hun moeder. Zoon Simon is een gerenommeerd schrijver-journalist. Charles Berling slaagt erin om een man neer te zetten die op een tedere wijze met zijn dementerende moeder omgaat. De scènes waarin hij haar opzoekt, samen met haar eet en haar gade slaat wanneer ze slaapt behoeven weinig woorden. Zijn zus Judith is een gescheiden huisvrouw wier zoon net het huis verliet. Zij worstelt met het feit dat ze niet alleen haar zoon, maar tegelijkertijd ook haar moeder moet loslaten. Miou Miou vertolkt vakkundig een rijpere vrouw die zorgzaam met haar moeder omgaat. Dit wordt bijvoorbeeld duidelijk weergegeven in de scène waarin ze haar moeders wenkbrauwen epileert uit angst dat ze haar waardigheid zou verliezen. De Israelische Shulamit Adar daarentegen kan ons in haar rol van verward, voor zich uitstarend oud besje niet geheel overtuigen.

Les Murs Porteurs is de eerste langspeelfilm van Cyril Gelblat. De jonge regisseur (28 jaar) maakte reeds twee kortfilms, één over de veroudering en één over een vader-zoonrelatie. Dit keer wilde hij naar eigen zeggen vooral stilstaan bij de complexiteit van familiebanden en bij de positieve en negatieve ervaringen die iemands identiteit vormen. Dat intieme uitgangspunt werkte hij uit door de nadruk te leggen op de specifieke relatie die de familieleden hebben met de plaats waar ze ooit als gezin leefden. Gelblat wilde voldoende afstand bewaren om goedkoop sentiment vermijden en dat lukt hem. Die observerende benadering wordt belichaamd door het personage van Manou, de huidige huurster. De regisseur-scenarist koos voor de in Frankrijk onbekende Italiaanse actrice Giovanna Mezzogiorno. Zij speelt overtuigend de mysterieuze schoonheid die gaandeweg in de familie wordt opgenomen.

Gelblat slaagt erin om met behulp van kleine herkenbare details een realistische kijk op deze familie te schetsen. De karakters van broer én zus zijn bovendien grondig uitgewerkt, mede door een cameravoering die de verwanten zowel afzonderlijk, in hun dagelijks leven als tijdens familiale ontmoetingen volgt. Gelblats langspeeldebuut is een degelijke poging om een hartverwarmend en herkenbaar familieverhaal te vertellen, maar het moet gezegd dat de band van de familieleden met de plaats van herkomst wel erg sterk wordt benadrukt in de ontknoping van het verhaal.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de