Keoma

Keoma is een spaghettiwestern ten voeten uit: close-ups waarbij de ogen boekdelen spreken; lange stiltes die worden afgedroogd door hete woestijnwind; slow motion die bloederige afrekeningen tot macabere balletten maakt; een doordachte mise-en-scène die een theatraal maar daarom ook zwaar cachet geeft aan wat in wezen een flutverhaal is; ten slotte pienter gemonteerde flashbacks die af en toe écht verrassen.

Maar in tegenstelling tot de Dollar-trilogie van Sergio Leone levert dit bij Keoma absoluut geen meesterwerk op. Dat de film een cultaanhang heeft gekweekt, valt best te begrijpen: laat enkele jaren vlieden over een stoofpotje van doorgedreven foute nasynchronisatie, enkele écht sterke shots en onnozele oneliners, en je hebt meteen mensen die bezigen over een ?ondergewaardeerde film? of een ?vergeten meesterwerk?.

Vergeet het: Keoma is in alle opzichten een B-film, maar dan gelukkig wel één die zich erg makkelijk laat bekijken. Een guilty pleasure van begin tot einde. Het verhaal is angstaanjagend cliché: een eenzaat (Keoma) keert getormenteerd terug uit de Amerikaanse Burgeroorlog. Hij ontfermt zich over een zwangere vrouw die hij uit de klauwen van enkele booswichten redt. Nadat hij haar een onderkomen heeft gegeven, komt hij op zijn verdere zwerftocht tot de vaststelling dat zijn vader een bitter man is geworden, zijn drie broers met de vijand heulen (?Three different names for one brand?, zegt Keoma in een van zijn betere monologen) en hij niet weet waarom hij toch meegevochten heeft in die onzinnige burgeroorlog.

Vervolgens spitst de film zich al even clichématig toe op verzoening, inkeer, uitgesponnen duels en staarpartijen in de dorte. Dat levert enkele knappe shots op, zoals de vier booswichten die Keoma achter zijn vier vingers in close-up houdt, en een enigszins ontroerend vader-zoon-moment, waarbij de camera het hele shot lang heel voorzichtig rond het tweetal draait.

De film kampt echter met een knoert van een probleem, en dat is het personage Keoma zelf. Acteur Franco Nero mag dan nog een legendarisch cultacteur zijn, in deze film heeft hij het charisma van een bundel radijzen. Daar waar Charles Bronson in Once Upon A Time In The West de mysterieuze Harmonica kon neerzetten door zijn ogen gewoon even samen te knijpen, moet Nero zijn uiterste best doen ook maar enigszins geloofwaardig over te komen. Alles is fout aan deze man: zijn outfit (blote behaarde bast), hippiekleren (het is namelijk een halfbloed) en zijn gezicht (zijn onzekere ogen verraden dat hij eigenlijk niet weet wat hij juist zegt). Een soort ongelukkige kruising tussen Charles Manson en Willem Vermandere.

Maar ondanks het feit dat Nero de film flink om zeep helpt zonder het zelf te willen, draagt het bij tot de fun. Je voelt dat Enzo G. Castellari een Leone wou doen (zelfde beeldtaal, zelfde granieten hoofdfiguur, epische muziek die op uitgekiende momenten losbarst), maar daar helaas het talent niet voor heeft. Wat overblijft, is een genietbare, maar ook net niet lachwekkende western.

Hannes Dedeurwaerder Helemaal (niet) akkoord? Lees de