The Dark Knight

Hebt u het ook al gemerkt? Comicverfilmingen en andere superheldenfilms worden steeds beter. Niet dat we er in het geval van The Dark Knight zouden aan getwijfeld hebben dat er iets zou kunnen mislopen. Christopher Nolan wist met Batman Begins al behoorlijk wat indruk te maken door van de vleermuisheld een getormenteerde ziel te maken wiens strijd tegen het kwaad meer opleverde dan een vlakke popcornfilm. Bovendien voerde Nolan een indrukwekkende, grandioze cast op die de film meteen een niveau hoger tilde.

Men zou er dus rustig kunnen van uit gaan deze sequel minstens even goed is. Katie Holmes werd omgeruild voor Maggie Gyllenhaal, Aaron Eckhart en Heath Ledger op de affiche als respectievelijk Harvey Two-Face en The Joker, ... Noem The Dark Knight daardoor gerust een van de meest geanticipeerde films van het jaar, ook natuurlijk omdat Ledger intussen overleden is en zijn prestatie nu al Oscarwaardig wordt genoemd.

Aanvankelijk is The Dark Knight echter een teleurstellende film. In het eerste uur zien we Bruce Wayne zich sterker dan ooit bewust van zijn plicht de mensheid te beschermen. Noem het zelfs zijn lot dat hij eerder gelaten draagt. Die zwaarmoedige gedachten geven de film een serieuze ondertoon. The Joker eist echter al snel een plaats in het verhaal op en zorgt zo voor heel wat spectaculaire momenten. Toch slaat de verveling snel toe. Meer dan wat obligate achtervolgingen en veel te luide explosies lijkt er niet in te zitten. Een teleurstellend gevoel maakt zich meester van het publiek. Vooral het gebrek aan een geïnspireerde plot is stuitend. Dit hebben we al tientallen keren eerder gezien. Dan mogen Michael Caine en de wat over het hoofd geziene Morgan Freeman aan de zijlijn al schitterend staan wezen, meer dan een licht entertainend, wat zielloos spektakel is dit niet.

Maar eens het eerste uur uitgekeken, krijg je dan toch waar voor je geld. Batman ziet tandenknarsend in dat hij zijn eigen morele codes zal moeten bijstellen. Dat eeuwige goeddoen, de zwakheden die verborgen moeten blijven, het besef van zijn eigen (veel te grote) macht, laten de vleermuisheld gebukt door het leven gaan maar geven hem des te meer energie. Christian Bale maakt er opnieuw een complex personage van, al doet zijn stemgebruik bij momenten geforceerd aan. Aan de andere kant staat dan The Joker, een compleet geschifte maniak die niets of niemand ontziet en alle bestaande systemen ontregelt. Heath Ledger doet het onmogelijke: Jack Nicholson overtreffen met een écht griezelige vertolking die de film pas echt opwindend maakt - al is het gebrek aan karaktermotivatie wel wat goedkoop. Of de rol van slechterik in een blockbuster ooit echt Oscarwaardig zou kunnen genoemd worden, is onbelangrijk. Ledger is dood en Hollywood is dol op de tragische symboliek van een postume nominatie, dus die komt er. Nochtans moet gezegd dat Gary Oldman als Lt. Gordon eigenlijk de beste acteur uit het gezelschap is, met een vertolking die zindert van subtiele emoties. Aaron Eckhart is ogenschijnlijk goed gecast als Harvey Dent, maar blijkt na de transformatie toch wat pit te missen.

En ook de regisseur én zijn scenarioschrijvende broer hervinden in de tweede helft hun energie en vindingrijkheid. De (toch wat klassieke) zoektocht naar de ware identiteit van Batman, krijgt hier een scheut venijn toegevoegd. We krijgen ook een mooie en vooral onverwachte plotwending voorgeschoteld en de actie neemt steeds inventievere en indrukwekkendere vormen aan. Vrij verrassend komt ook een belangrijk personage om het leven, wat de film een nog grimmigere toon bezorgt. In een ongewone nevenplot belanden we zelfs op een veerboot waarvan de passagiers voor een essentieel moreel dilemma worden gesteld. Tim Burtons zwarte sprookjes - toch ook prachtig kijkvoer - zijn ver weg. Nobel is ook dat de makers van deze prent de computereffecten geschuwd hebben en de actie zeer ambachtelijk hebben uitgevoerd. De coherente vertelstijl en afwisseling tussen dialogen en actie, verhinderen dat de film verzuipt in effecten en laat je bij momenten ook vergeten dat je in se naar een stripverfilming zit te kijken.

Na een routineuze opbouw vindt deze blockbuster een eigen stem in de tweede helft

Uiteindelijk is The Dark Knight een zeer geslaagd huwelijk geworden van spannende actie en een geloofwaardige psychologische uitwerking van de personages. Wat butler Alfred bijvoorbeeld aanvangt met een brief die voor zijn baas bestemd is, zegt zoveel over de relatie tussen deze twee, dat meer scènes overbodig zijn. In zijn geheel is en blijft dit een (vrij lange) Hollywoodfilm voor een breed publiek - die je echt wel in de bioscoop moet bekijken - maar met genoeg intelligentie en vakmanschap gebracht om mogelijk een van de betere in zijn genre te wezen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de