Vantage Point

Het standpunt van waaruit je iets bekijkt of beleeft, het beginpunt van je keuze en het eindpunt van je acties, maken een wereld van verschil. De een valt aan, de ander verdedigt, maar toch gaat het voor de toevallige toeschouwer om hetzelfde gevecht; verschillende standpunten maken samen één waarheid. Dat gebruikt Vantage Point alvast als uitgangspunt. Wanneer de Amerikaanse president in de film wordt neergeschoten tijdens een vredesconferentie in Spanje, krijgen de verschillende partijen een stem: de nieuwsredacteur, de bodyguard, de passant, de intrigant, enzovoort. Eerst is er een kwartiertje standpunt x, dan een kwartiertje standpunt y.

Het postmodernisme leert ons dat er niet één waarheid bestaat, maar Vantage Point is allesbehalve een nieuwe Rashomon. Het ?trucje? van de standpunten is inderdaad een trucje, eerder dan een filosofische gedachte; het wordt niet aangewend om de idee van één waarheid onderuit te halen (cf. Capturing The Friedmans), maar wel om intrige en mysterie in het verhaal te brengen. Wat een personage doet, krijgt later, in het licht van een ander standpunt, een andere betekenis.

Het klinkt allemaal leuk, maar helaas is Vantage Point een vrij ergerlijke kijkervaring. De verschillende verhaaltjes van dezelfde aanslag steken na verloop van tijd serieus tegen en de intrige is weinig beklijvend. Het grootste probleem is dat regisseur Pete Travis (Omagh) zoveel tijd heeft gestoken in zijn camerahoeken en ?bewegingen dat zijn personages blijven steken in betonnen stereotiepen. Zo is er onder andere de old school bodyguard (getraumatiseerd door heldhaftigheid en gewantrouwd door de jonge garde), de rechtschapen president (het hoofd biedend aan corrupte volgelingen), de hulpeloze moeder (wier kind enkel gered lijkt te kunnen worden door een man) of de vijandige buitenlanders (die ook onderling gebrekkig Engels spreken). Enkel Sigourney Weaver is een aangename aanwezigheid, al verdwijnt haar rol na het eerste kwartier.

Een gemiste kans, want met het idee van verschillende standpunten valt zeker nog veel te doen ? zie bijvoorbeeld het werk van Iñárritu (Amores Perros, 21 Grams, Babel). En ook al blijft ons standpunt op Vantage Point één van irritatie, ze is slechts een deeltje van de waarheid. Aan u om de rest in te vullen.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de