Breath

Het werk van de Zuid-Koreaanse snelfilmer Kim Ki-Duk vertoont een evolutie die je kan vergelijken met een veelkleurige, steeds meer uitdeinende zeepbel die elk ogenblik kan uiteen spatten: via vreemdsoortige, poëtische horror (The Isle), over oogverblindende natuurelegieën (Spring, Summer, Fall, Winter and Spring) tot woordeloos mooie balsem voor de ziel (Bin-Jip): een Ki-Duk herken je al van mijlenver. Met een hoogst eigen thematiek (het onvermogen tot communicatie, het relatieve van huwelijkstrouw en de mysterieuze aantrekkingskracht tussen wandelende enigma?s) moet hij echter oppassen: met The Bow sloeg hij de bal al een keertje mis en ook deze Breath kan zich boemeranggewijs tegen hem keren: naar aloude gewoonte schuwt onze favoriete Zuid-Koreaan de controverse niet. Geen probleem, denkt u nu. Als het maar een goede film oplevert. Wel, net daar wringt het schoentje.

Yeon, een gehuwde moeder, heeft het niet onder de markt: haar man bedriegt haar waar ze bijstaat en ze raakt steeds meer vervreemd van haar dochtertje. Als remedie voor de ogenschijnlijke zinloosheid van haar bestaan, besluit ze de ter dood veroordeelde Jin te bezoeken. In Jin, die in de aanloop van zijn terechtstelling de ene zelfmoordpoging na de andere onderneemt, herkent ze immers op een vreemde manier een zielsverwant. Zal Yeon er nog in slagen haar gezin te herenigen? Kan Jin uiteindelijk vrede nemen met zijn lot? En wie is de mysterieuze, voyeuristische gevangenisdirecteur?

Toegegeven: elk oeuvre van een beetje regisseur die naam waardig kent zijn eigen accenten, punten en komma?s, tot zover geen vuiltje aan de lucht. Het probleem met deze Breath is echter dat hij niet kan optornen tegen Ki-Duks eigen hoogtepunten. Om te beginnen overstijgt het beeldformaat niet het niveau van een doorsnee weekendfilm. Erger is dat de relatie tussen de twee protagonisten je als toeschouwer Siberisch koud laat. En dat voor een man die met Bin-Jip tekende voor een van de mooiste liefdesprenten ooit!
Toegegeven, Ki-Duk weet wel een klein beetje te beklemmen met de verhouding tussen Jin en zijn medegevangenen. Maar net als dat andere interessante gegeven (verwijst Ki-Duk met de door hemzelf gespeelde voyeuristische directeur naar de almachtige regisseur?), enkele intelligente referenties naar zijn eigen films (de manier waarop Yeon de bezoekkamer versiert verwijst naar Spring, Summer, Fall, Winter and Spring) en de aanwezigheid van een snuifje humor weegt de film als geheel vooralsnog te licht. Anders gezegd: deze Breath proeft maar voor de helft hetzelfde als andere Ki-Dukgerechten: de maker is immers vergeten zijn film te kruiden met een intraveneus shot poëzie. Enkel voor als u hardcore fan en/of op dieet bent.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de