Bancs publics (Versailles rive droite)

Genre: Komedie | Duur: 1u54 | 2009 | Release: 12 Augustus 2009 | Land: Frankrijk | Regie: Bruno Podalydès | Cast: Florence Muller, Denis Podalydès, Samir Guesmi, Olivier Gourmet, Benoît Poelvoorde, Catherine Deneuve, Emmanuelle Devos

De Franse cineast Bruno Podalydès is afkomstig uit Versailles en laat zijn eerdere films Versailles Rive-Gauche en Dieu seul me voit opvolgen met een derde film die zich in zijn thuisstad afspeelt. Deze vermakelijke, bij momenten zelfs maffe film, laat een hele reeks bizarre personages de revue passeren om ons zo een niet zozeer ter zake doend, dan wel amusant verhaal te brengen.

De film vangt aan op een kantoor waar drie secretaresses gefascineerd raken door een spandoek op het appartement aan de overkant. Binnen de kortste keren is de hele vloer bezig met de eenzame ziel die op deze opvallende manier zijn wanhoop kenbaar maakt. Wordt het geschenk voor mevrouw Renivelle niet vergeten, wiens pensioen later die dag gevierd wordt? Dan verplaatst de film zich voor het vervolg van zijn onbestaande plot naar de bancs publics uit de titel, een parkje waar een hele resem figuren zijn middagpauze tracht te vullen. Een humeurige dakloze, moeders van vuilbekkende kinderen en macho's op versiertoer maken er de dienst uit. Het derde deel van de film speelt zich grotendeels af in een doe-het-zelf-zaak met een lichtjes geschift personeelsbestand. En dito cliënteel. Uiteindelijk zal een feestelijke apotheose volgen.

Doet bovenstaande synopsis aan een dwaze Franse komedie denken? Dat is Bancs publics (Versailles rive droite) slechts in zeer beperkte mate. Podalydès hanteert een unieke vertelstijl, die wat plukt uit het absurde en droogkomische uit de Scandinavische cinema van o.a. Andersson en Hamer en dit schitterend combineert met het wonderlijk beschouwende uit Me and You and Everyone We Know, zonder daarom even diep te gaan. Kruid dit met een snuif Amélie en voorzie van een laagje In de Gloria en je krijgt een onvoorspelbaar en aanstekelijk allegaartje dat nergens gezocht of geforceerd aandoet. Bij momenten neigt de film bewust naar het koldereske, met op hol geslagen boormachines of verborgen goudvissen, om dan weer over te gaan in een bitterzoete reflectie over eenzaamheid en liefde. Doorheen dit alles blijft de narratie vrolijk, spontaan en lollig zonder onnozel te worden.

Een onvoorspelbaar en aanstekelijk allegaartje

Een zekere oppervlakkigheid is onafwendbaar, maar de geëngageerde vertolkingen - de cast bevat tal van grote namen in kleine rolletjes - houden de film continu boeiend. Bovendien houdt de cineast ook onze aandacht vast door subtiele en verrassende dingen te doen met zijn camera. Let ook even op de in beeld verborgen Kuifjeraket die te pas en te onpas verschijnt. Dat Podalydès nergens echt blijk geeft van een groot cinematografisch talent, moet eerder aan bescheidenheid dan aan onkunde liggen.Tenslotte zorgt ook een frivole maar steeds toepasselijke soundtrack voor wat verrassingen, zodat je Bancs publics in zijn geheel echt wel een traktaat kan noemen.