Koning van de wereld

Koning van de wereld is wat je noemt een prestigieus project. Voor de productie zorgt Vlaanderen?s beste filmmaker, Frank Van Passel (Manneken Pis, Terug naar Oosterdonk); de regie is in handen van Guido Henderickx (S., Moeder, waarom leven wij?); Marc Didden schreef het scenario; en de cast bestaat uit een combinatie van gevestigde waarden en aanstormend talent. Dit zou dan ook een geweldige televisieserie moeten opleveren. Wee echter hij die beslist heeft dit lijvige, veelgelaagde relaas in een filmversie te gieten en zo de volledige verhaalstructuur, sfeeropbouw en diepgang compleet naar de verdoemenis te helpen.

Het verhaal speelt zich af eind jaren ?40 van de vorige eeuw. De jonge Stan ontmoet in een strafkamp ene Max. Wanneer de oorlog ten einde komt, legt Stan zich toe op het boksen, met Max als trainer. Zijn talent lokt echter meteen ook heel wat ongure figuren. Onder andere Stan?s sluwe broer en malafide oom hopen te profiteren van zijn succes. Een tragische familiekroniek dus, ingekleed als boksdrama en met de jaren ?40 als achtergrond. Op papier moet dit project er dan ook geweldig uitgezien hebben. Een fatsoenlijk budget, betrouwbare figuren aan het roer, een vakkundige scenario vol emoties en complexe relaties, dialogen waar over nagedacht is? Zaten we niet al jaren te wachten op Vlaamse televisie die het niveau van Terug naar Oosterdonk kon evenaren? Wat de serie ons te bieden zal hebben, is echter nog een vraagteken. VTM zal de reeks pas in december 2007 uitzenden. Vandaar dat iemand een wel heel botte schaar tevoorschijn haalde en al dat schitterend gefilmde en overtuigend gebrachte drama grondig verknoeide.

Dat aan de basis een wellicht degelijk opgebouwd en meeslepend relaas zit, zal de bioscoopbezoeker dus ontgaan. We krijgen immers een opeenvolging van een aantal scènes te zien die met de beste wil van de wereld maar geen geheel willen vormen. Het tijdsverloop, de ontwikkeling van de personages en relaties en vooral de rode draad ? het vallen en opstaan van een jonge bokser ? gaan compleet de mist in. Daardoor weet Koning van de wereld geen seconde te beklijven, of zelfs maar begrijpelijk te wezen. De bewonderenswaardige pogingen tot groots drama ? een bombardement, een tragisch ongeval, een broedertwist in de regen, in sigarenrook gehuld gesjoemel in chique salons - worden verpulverd tot alleen nog een incoherent en zelfs irriterend onding overblijft. Hoe sterk Janssens, Decleir, De Pauw en vele anderen ook staan te acteren en hoe verzorgd de fotografie en het camerawerk ook zijn, we raakten er maar niet aan uit. Wie doet wat en waarom en wanneer, geen hond die het snapt. Stan en Max worden vrienden in twee minuten, de afloop van de oorlog heeft nauwelijks impact, voor je het weet is Stan al een ster, ma en pa hebben om onduidelijk redenen huwelijksproblemen, enz. Het lijkt wel of om de anderhalve minuut dertig seconden weggevallen zijn. De meeste scènes zijn weliswaar keurig afgerond, inclusief dramatische muziek, maar veel te kort om impact te hebben.

Daarnaast vallen er toch wel enkele productionele missers op. Zo mocht Cuba dienst doen als het Vlaanderen van de jaren ?40, maar dit heeft geenszins het gewenste effect. De kleuren, het licht, de interieurs, ? doen ons op geen enkel moment aan Vlaanderen denken. Je verwacht elk moment Andy Garcia te zien opduiken op de achtergrond. Wanneer de personages zelf ook nog naar Cuba trekken, loopt het volledig mis. Zo loopt Stan?s vriendinnetje daar om onduidelijke redenen plots ook rond! Of wat te denken van een Cubaanse slaapkamer die voor een Vlaamse moet doorgaan? Geen wijwatervat of nachtemmer te bespeuren, enkel muurschilderingen en felgekleurde dekens. Vlaanderen wordt bovendien zodanig geabstraheerd dat de herkenbaarheid weg valt. Een prut van consensussen (met het oog op de internationale markt?) is het gevolg. Het zijn details, maar ze wijzen op een ondoordacht productieproces. Net zoals bv. de boksscènes waarbij hoop en al tien figuranten aanwezig zijn maar de geluidsband het gejuich van honderden weergeeft. Daar is maar één woord voor: geknoei. Dan nog liever de Faits Divers-prullen.

De boodschap is duidelijk. Televisie en film zijn andere media, zeker als je eigenlijk vijf uur nodig hebt om je verhaal te brengen. Jammer dat elke mens die dit gaat bekijken, er één zal zijn die de ongetwijfeld veel sterkere serie geen kans meer zal geven. Geef ze maar eens ongelijk.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de