Nadine

Het licht van een tunnel dat over een rijdende auto glijdt, laat ons kennismaken met Nadine. Een verwarde vrouw die wel verdoofd lijkt, stapt uit haar auto, gaat een warenhuis binnen en ontmoet er een ex-geliefde. Even later slaan haar stoppen door. Ze ontvoert er een baby en zet de vlucht in.

Erik De Bruyn verfilmt vervolgens waarom een succesvolle, begerenswaardige carrièrevrouw van net voorbij de veertig zo?n misdrijf pleegt. Maar liefst drie actrices vertolken Nadine. Monic Hendrickx neemt de ontvoerende Nadine voor haar rekening. De beloftevolle Halina Reijn en actrice Sanneke Bos spelen in flashbacks respectievelijk de jonge versie en de Nadine wier biologische klok begint te tikken. De Bruyn slaagt erin om een menselijk verhaal te brengen. Door het ruimere kader kan men zelfs begrip opbrengen voor de impulsieve daad van het hoofdpersonage.

De wijze waarop de regisseur de vertolkingen van de actrices in elkaar laat overgaan getuigt van originaliteit. Zo speelt De Bruyn met wazige en vertraagde beelden en met de geluidsmontage. Het geluid van een komende scène wordt bijvoorbeeld op bepaalde momenten vermengd met deze van de vorige opname. Door dit soort vindingrijke trucs blijken zelfs fysieke gelijkenissen tussen de drie actrices niet nodig. Het gebruik van muziek en sound design is eveneens opvallend. De hippe context en een portie lekkere seksscènes voorzien het drama van een postmodern karakter. Nadine krijgt nipt geen drie sterren.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de