Welt Spiegel Kino

Welt Spiegel Kino is opgedeeld in drie delen: elk hoofdstuk begint met een beeld van een bioscoop, waar mensen zich verzamelen. De focus verschuift van links naar rechts en de camera zoomt in op sommige personen. Telkens een man of vrouw in close-up te zien is, wordt geknipt naar een andere scène die het verhaal vertelt van die bepaalde persoon. Als het verhaal verteld is, wordt teruggeknipt naar het mastershot en zoekt de lens een nieuw verhaal op.

Wat zo speciaal is aan Gustav Deustch? film, is dat hij integraal uit archiefbeelden bestaat. Deutsch ging verschillende filmarchieven plunderen en combineerde oude ?stille? fragmenten met elkaar om zo het medium film een ander elan te geven. Hij kopieert en combineert naar hartenlust. Deze zogenaamde found footage-methode wekt alleszins onze interesse op, want inventief is het wel.

Per stad werd voor een ander muzikaal ritme gekozen, dat best bij de sfeer en het imago ervan past. Statisch klassiek voor Wenen, koloniaal symfonisch voor Soerabaja (Indonesië) en eerder latino voor Porto. De sfeerschepping werkt wonderwel door de mooie combinatie van beeld en muziek (van onder andere electrowonder Fennesz), en de uiteenlopende verhalen die aaneengebreid worden, wekken interesse. Daartegenover staat dat de variatie ten langen leste ietwat beperkt is om te blijven boeien.

Het procedé is dan ook voor elk van de drie verhalen hetzelfde, wat na een klein uur toch licht gaat vervelen. Ondanks dat bezwaar levert de film heel wat boeiends op: de esthetiek die zo typisch is voor de stille film (alles in long shot, statische camera, voorbijgangers die in de camera kijken, weinig variatie van cadrering) charmeert als nooit tevoren. Nog meer biedt de film ons een blik op het medium film zelf. Zo ontrafelt het in het tweede deel getoonde schaduwspel de illusie van cinema in een van zijn basisvormen, het schaduwspel. Zo krijgt Welt Spiegel Kino ook een niet mis te interpreteren metaniveau: het hele ding is film-in-film en als daarenboven nog eens films geciteerd worden (bijvoorbeeld Fritz Langs Nibelungen), komt er nog een niveau bij. Ook wil dat eindeloze verwijzen iets zeggen over de essentie van de zevende kunst: niet alleen kan een film ontstaan door het schieten van beelden, maar hij wordt vooral gemaakt door wat er aan de montagetafel gebeurt. Zo bestaat deze prent uit tientallen andere prenten, maar wordt ie wel als één geheel gepresenteerd. De zevende kunst is dan ook makkelijk te manipuleren.

Het is enkel spijtig dat Welt Spiegel Kino te weinig interne visuele variatie biedt, maar voor het interessante en vragen opwekkende procedé en de bij momenten bezwerende muziek is de film zeker een bezoekje waard.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de