Sleeping Dogs Lie

A new breed of romantic comedy, zo prijkt er bovenaan de affiche van Sleeping Dogs Lie. Desondanks is het toch even (pun very much intended) slikken, wanneer protagoniste Amy in de proloog van wal steekt met de weinig aan de verbeelding overlatende bekentenis: ?Yes, at college, I blew my dog?. Onmiddellijk lijkt duidelijk te worden dat dit inderdaad geen conventionele romcom, dan wel een platvloerse gross-out à la American Pie is. Loopt u echter vooral niet terstond gillend de zaal uit, niets blijkt immers minder waar te zijn.

Na de schijnbaar burleske prelude ontpopt Sleeping Dogs Lie zich namelijk tot een onverwacht volwassen kijkstuk en bovenal tot een hoogst intrigerende karakterstudie. In plaats van verder de kluchtige toer op te gaan, focust regisseur en tv-komiek Bob Goldthwait op de naweeën van Amy?s bestiale uitschuiver en peilt hardvochtig naar de manier waarop haar uiteindelijke biecht een hypotheek op haar kersverse verloving plaatst. Echt boeiend wordt het pas wanneer ook Amy?s ultraconservatieve ouders het vergrijp van hun vooralsnog ongenaakbare dochter ontdekken. Rode draad doorheen deze ?op amper twee weken gedraaide? no budget-prent is dan ook de vraag of eerlijkheid ook effectief het langst duurt.

Hoewel Goldthwait nog enkele keren zijn potsierlijke demonen de vrije loop laat, herbergt Sleeping Dogs Lie een zekere diepgang die je niet meteen verwacht van een romantische komedie, zelfs al kondigt die zichzelf aan als onorthodox. De clever uitgetekende personages zijn hier hoe dan ook niet vreemd aan. Aangrijpend is het, hoe de enigmatische Amy ?voortreffelijk vertolkt door Melinda Page Hamilton? haar verleden zwaarmoedig met zich meezeult en in de slipstream van één enkel moment van complete zinsverbijstering haar hele leven volledig door elkaar geschud ziet worden. Eens je de klinische atmosfeer rond haar ouders hebt opgesnoven, wordt het trouwens een stuk makkelijker de acties van Amy en haar neurotische, drugsverslaafde broer te kaderen. Het rechtzinnige ouderpaar vertoont overigens enkele opvallende parallellen met het getormenteerde, in angst voor de waarheid verstarrende koppel waaraan Chris Cooper en Allison Janney acht jaar geleden in American Beauty gestalte gaven.

Dat het scenario op nauwelijks twee dagen bij elkaar gepend werd, valt slechts bij vlagen van het scherm te lezen. Zo vertonen niet álle protagonisten evenveel reliëf en dreigt Sleeping Dogs Lie bij momenten af te glijden naar een onevenwichtige eclectische mix. Gelukkig toont Goldthwait zich behendig in het koorddansen op de grens tussen ridicule farce en bijtend cynisme, hetgeen een weinig courante, maar tevens intelligente prent oplevert, die zonder mededogen de fundamenten van een voorspoedige relatie aan een kritische studie onderwerpt.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de