Because I Said So

Genre: Romantische komedie | Duur: 1u42 | 2007 | Release: 4 Juli 2007 | Land: VS | Regie: Michael Lehmann | Cast: Diane Keaton, Mandy Moore, Gabriel Macht, Tom Everett Scott, Lauren Graham

Laten we maar beginnen met enkele waarschuwingen: chick-flick, hysterische moeder-dochtergesprekken, speed-datingmontages, huwelijksceremonies met massa's gedecoreerde cakes en tenslotte, herontdekking van de seksualiteit van de rijpere vrouw. Bent u nog niet weg? Dan bent u vast een Diane Keaton-fan. Vandaar deze tweede waarschuwing: laat u niet overhalen door het feit dat de Oscarwinnares de hoofdrol speelt in dit onbenul!

Diane is Daphne, een bemoeizieke gescheiden moeder met drie dochters, waarvan eentje maar niet van straat wil raken. Moeder besluit zich als tussenpersoon voor te doen en gaat daten met jongemannen die reageren op haar internetadvertentie. Ze kiest voor de knappe maar slijmerige architect Jason en ze arrangeert een - toevallige - ontmoeting voor hem met haar jongste dochter Milly (Mandy Moore). En natuurlijk heeft dit bevallige maar natuurlijk ook wispelturige kind ondertussen kennisgemaakt met een eigen kandidaat, een eveneens knappe maar niet slijmerige muzikant.

Komische hoogtepunten? Herhaaldelijk terugkerende grapjes rond Daphne's enige huisgenoot, een oversekste labrador, Thaise massagedames die elkaar in het Thais toeschreeuwen dat Daphne dringend een beurt nodig heeft, Daphne die per ongeluk op een pornowebsite terechtkomt terwijl ze met haar dochter belt, Daphne die vervolgens Mr. Online Support opbelt, witte onderbroekengrapjes, de altijd succesvolle taart-in-het-gezicht en talloze scènes waarin het mega-irritante ADHD-kind van de muzikant voor nog meer overbodige slapstick zorgt.

Maar niet alleen het ADHD-kind is irritant, zo ook zijn zogenaamd coole maar toch brave vader en diens rivaal, de arrogante architect in maatpak, zo ook de twee andere zusters die voornamelijk in de film zitten met de obligatoire spicy girltalk voor opvulling te zorgen, en ook de toffe taartenbakkende Milly. Maar het personage van Keaton wekt nog de meeste ergernis op, de melige zieligheid van haar alleenstaand bestaan, haar overdreven bemoeizucht, het uit zich allemaal in overgeacteerd hysterisch babbelziek heen-en-weer geflapper. Mochten er nu hier en daar nog leuke oneliners vallen, maar de dialogen zijn niet alleen onnozel maar vaak ook misplaatst vulgair (met een Goed Gevoel-toontje à la oudere dames hebben ook nog seksuele gevoelens en moeten daar ook over kunnen praten). Waarom hier niet naar gaan kijken? Because I Said So.