De Laatste Zomer

Genre: Drama | Duur: 1u35 | 2007 | Release: 1 Januari 2007 | Land: België | Regie: Joost Wynant | Cast: Freek Pieters, Laura Verlinden, Gilles De Schryver, Céline Verbeeck, Robrecht Vanden Thoren

De jonge Vlaamse cineast Joost Wynant wist enkele jaren geleden behoorlijk wat indruk te maken met zijn nostalgische kortfilm De Laatste Zomer. Productiehuis Caviar (Dennis van Rita, Koning van de Wereld) heeft de amper 27-jarige filmmaker nu de kans gegeven om hetzelfde verhaal opnieuw in te blikken, maar dan uitgerokken tot een heuse langspeelfilm. Het bioscoopdebuut van Wynant is een charmante maar niettemin vrij oppervlakkige prent geworden die wat persoonlijkheid mist.

De film speelt zich af in 1996, toen Wynant zelf zestien was. In een doorsnee Vlaams plattelandsdorp lopen vier zeventienjarige vrienden wat verloren, op zoek naar avontuur. Het zijn heel verschillende types, maar ze hebben nu eenmaal dezelfde leeftijd en wonen bij elkaar in de buurt. Toch voel je al aan dat hun vriendschap niet langer zal duren dan hun puberteit. Wanneer Sandrine, een frisse verschijning, haar opwachting maakt, gaat de bal aan het rollen. De jongens strijden voor haar aandacht en hopen dat haar komst de nodige actie met zich zal meebrengen.

Wynant heeft zichzelf blijkbaar niet de vraag gesteld of het werkelijk de moeite was zijn kortfilm te verlengen. Narratief gezien valt er immers weinig toe te voegen aan de authentiek aandoende, herkenbare kortfilm. De personages blijken nu op het randje van het karikaturale te balanceren - net als stripfiguren dragen ze trouwens de hele film door dezelfde kleren - en niemand wijkt af van de hem toebedeelde rol in het verhaal. De telegenieke cast - Celine Verbeeck lijkt wel het zusje van Roos Van Acker - zorgt voor aanvaardbaar acteerwerk, maar voor grote emoties komen de jongeren nog wat ervaring te kort, ook al geeft het scenario hen daar niet veel kansen toe.

Verder vertoont de plot weinig gebreken, al zijn er weinig spectaculaire momenten. Maar het vlotte verteltempo en de goed klinkende dialogen zorgen dat de kijker zich niet echt verveelt. Toch zit het probleem van deze prent bij de essentie: hoewel de sfeer van de jaren '90 goed getroffen is, komt de enscenering vaak kunstmatig over. De personages sluiten een fase van hun leven af, maar daar raak je als kijker niet bij betrokken. Nergens is voelbaar dat dit echt hun "laatste zomer" is, dat de onschuldige kindertijd voorbij is, dat ze stilaan uit elkaar gaan groeien. We horen tienertwijfels en lome verveling te voelen, we horen mee te zweten in de aanloop naar de volwassenheid. Maar deze jongeren zitten nergens mee en lopen mooi in het gelid. In feite zijn ze oninteressant in hun braafheid, zelfs al eten ze spacecake. Productionele problemen - het regende vrijwel de hele opnames door - vergroten de afstand tot de kijker nog: de avondscènes spelen zich te vaak binnenskamers af, voor het haardvuur haast. Pijnlijk voor een film met een zomerse titel. De Laatste Zomer is dus geenszins het indringende coming-of-age drama dat het wil zijn, ook al ging Wynant naar eigen zeggen niet voor een realistische vertelling.

Met zijn langspeelfilmdebuut bevestigt Wynant dat hij talent heeft als regisseur, maar als verteller moet hij nog groeien. De Laatste Zomer is vakkundig ingeblikt en Wynant mag dus zeker nog een kans krijgen als filmmaker. Maar deze prent verdient slechts een publiek van dezelfde maturiteit. Met excuses voor de unfaire vergelijking, maar wie echt voor inhoud gaat, zal zijn gading veeleer vinden bij Dagen zonder lief.