Jesus Camp

Kinderen zijn erg bruilkbaar voor religies, zo introduceert Becky Fischer van de organisatie Kids on Fire School of Ministry haar idee om voor kinderen te prediken en religieus opvoedende zomerkampen in te richten. Fischer is verbonden met het Pentecostalisme of de Pinksterbeweging, een fundamentalistische vleugel van de Evangelistische kerk in Amerika, die in zijn geheel een derde van de Amerikanen vertegenwoordigt. Al bij de eerste beelden wordt pijnlijk duidelijk wat ze hiermee bedoelt. De kinderen spelen een toneelstukje, waarbij de jongens in legeroutfit marcheren en net als de meisjes stokken in handen hebben waarmee ze symmetrisch en ritmische bewegingen maken. Natuurlijk moet je geen psycholoog zijn om te weten dat kinderen erg maakbaar zijn en zich veel makkelijker laten indoctrineren dan al die ?luie volwassen christenen?. De kinderen krijgen van alles ingepompt, dat zij met hun generatie de ?warriors of God? zijn die god terug aan hun natie zal schenken. Want Amerika is toch ?God?s own nation?, zoals een van de kinderen het verwoordt. Precies het soort retoriek die de toespraken van George Bush moeten opfleuren.

Nu zijn de kinderen wel erg toegewijd aan hun geloof wat zich vooral uit in het nabootsen van loze kreten over de ?lion of Juda? en deze ?wicked world? met één hand op de bijbel, maar of ze effectief al eens wat gelezen hebben in die bijbel valt te betwijfelen. Zo zien we Becky de elektriciteit, de stoelen en zelfs de powerpointpresentatie zegenen opdat de duivel hun bijeenkomst niet zou kunnen verstoren. Een van de drie kinderen die in de docu gevolgd worden, zegt een schietgebedje op tegen een bowlingbal en verklaart iets later vol overtuiging dat God liever in hun kerken komt dan in de andere, zogenaamde ?dead churches? waar mensen alleen maar ingetogen luisteren en zachtjes bidden. Een overdreven emotionele en luidruchtige manier van bidden is immers een van de typische kenmerken van het Pentecostalisme. We zien dan ook talloze onthutsende beelden van kinderen ?wiens gemiddelde leeftijd tussen vier en twaalf jaar ligt- die in trance geraken, in tongen spreken, tegen de grond vallen en allemaal hevig staan te trillen met die angstaanjagend lege blik in hun ogen.

Een tweede meisje dat gevolgd wordt is lid van een christelijke dansgroep en is gek op ?Christian Heavy Metal?. (South Park hierover: ?How do you make Christian Rock?? ? ?Well it?s easy, just take the lyrics of any rock song and change all the ?baby?s? into Jesus?s.?) Ze geeft wel toe dat ze soms wel eens durft dansen voor haar eigen plezier ??for the flesh?- en dat ze dat nog moet afleren. In de docu leren we trouwens dat er ook zoiets bestaat als Christian House, hier vervang je gewoon de woorden ?DJ blabla is in the house?, door ?God is in the house?. Sluwe moderne religieuze leiders als Becky Fischer zijn er zich immers al te goed van bewust dat de kinderen van deze multimediageneratie niets leren door stil een boekje te lezen en daar wordt langs alle kanten hevig op ingespeeld. Zo lijkt een van de kerken waar gefilmd wordt meer op een megadancing inclusief gekleurde spotlights dan op een huis van God.

De meeste aandacht in de docu gaat uit naar de twaalfjarige Levi, die ?just loves to preach?. En het moet gezegd voor een twaalfjarige is hij een geïnspireerde spreker en krijgt dan ook de kans om zijn kunsten te etaleren tijdens het kamp. Dergelijke bijzonder toegewijde wonderkinderen blijven immers niet onopgemerkt bij de religieuze leiders en worden extra getraind, het lijkt er soms op dat arme Levi denkt dat hij zowaar klaargestoomd wordt om de volgende president te worden. Want de evangelisten zijn ondertussen zo groot en machtig geworden, aldus Fischer, dat ze alle presidentsverkiezingen kunnen controleren.

In het eigenlijke kamp gaat het er nog erger aan toe en krijgen de kinderen indoctrinerende preken te horen van een bende fanatiekelingen over onder andere het ProLife debat, of hoe hun ?slechte regering? ervoor gezorgd heeft dat ze niet eens over Adam en Eva kunnen leren op school. Verder zien we de kinderen nog bidden tot een bordkartonnen versie van George Bush, hun aardse redder en uitroepen dat ze hun leven willen geven voor het christendom. De link tussen politiek en religieus fundamentalisme is in deze kampen nihil en Fischer komt er ook ronduit voor uit dat ze gewoon hetzelfde probeert te doen als ?our enemies?, de moslims. Ze uit bewondering voor de manier waarop zij erin slagen hun jonge mensen zo te overtuigen van hun geloof dat ze tot zelfmoord in staat zijn.

In de loop van de film worden enkele links gelegd naar de politiek en het rechtssysteem en de invloed van de conservatieve religieuze bewegingen daarop maar die worden niet echt ten volle doorgetrokken, omdat dat nog veel meer onderzoek en een heel nieuwe reportage zou vereisen. Maar enkel al dit kleine topje van de ijsberg dat we in Jesus Camp te zien krijgen is voldoende schokkend, verontrustend om iedere niet-fundamentalistische medemens (gelovig of niet) te doen steigeren van verontwaardiging. De documentairemakers zelf kozen er dan ook wijselijk voor zichzelf en hun eigen standpunten op de achtergrond te houden en gewoon te tonen hoe het er aan toe gaat en de kinderen, Fischer en andere religieuze fanatici zelf aan het woord te laten. Jesus Camp werd overigens genomineerd voor een Oscar maar verloor uiteindelijk van An Inconvenient Truth. Het hele global warming debat is overigens in de ogen van Fischer en consoorten bullshit van de regering, want tegen dan zal de aarde toch al vernietigd zijn. En jullie gaan allemaal naar de hel.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de