Black Snake Moan

Het zit Samuel L. Jackson niet mee. Vorig jaar kreeg hij af te rekenen met een horde ratelslangen op een Boeing 747 en dit jaar ontmoet hij een ravissante nymfomane met de welgeschapen vormen van Christina Ricci. De sukkelaar! Jackson is Lazarus, een getormenteerde bluesmuzikant die God uit het oog verloor nadat zijn vrouw haar biezen pakte om bij zijn broer te gaan wonen. Lazarus is de pedalen kwijt totdat hij op een verlaten grindweg de schaars geklede Rae aantreft. Sinds Rae?s vriendje (Justin Timberlake) naar het oorlogsfront getrokken is, heeft ze ongeveer half het Zuiden tussen haar benen gehad. Lazarus ziet het als zijn lot om het arme meisje te genezen van haar seksverslaving.

Regisseur Craig Brewer (Hustle and Flow) gokt op twee paarden en voor een keer vormt dat geen probleem. Enerzijds promoot hij Black Snake Moan als een guur pulppleziertje dat schatplichtig is aan exploitation-cinema uit de vroege jaren ?60 (zo zou een blonde griet die met ketting wordt vastgeketend aan een radiator zeker niet misstaan hebben in het oeuvre van genremaestro Russ Meyer). Brewer beroert huizenhoge clichés, maar doet dit met zo?n enthousiasme en schwung dat zijn film nooit verglijdt in een banaal verlossingsverhaal.

De reden waarom deze poging tot soft-erotische camp nooit uitdraait tot een langgerekte tongue-in-cheeck-grap is het feit dat deze pseudo-religieuze parabel heel wat originele elementen meedraagt. Zo kan Black Snake Moan gerust bekeken worden als de postmoderne evenknie van The Exorcist . Brewers keuze voor het Amerikaanse verloren Zuiden laat een verscheurende soundtrack toe. Zo neemt zelfs Samuel L. Jackson zelve de gitaar in handen (in navolging van John Travolta in A Love Song For Bobby Long).

Black Snake is meer geworden dan een vat vol tarantineske verwijzingen.

Gelukkig is Black Snake Moan meer geworden dan een vat vol tarantinekse verwijzingen. Daarvoor geef je als kijker teveel om de personages en daarenboven knettert het lekker aardig tussen Ricci en Jackson. Helaas lopen de nevenpersonages te acteren alsof ze behoren tot de laatste wandkastencollectie van Ikea en lijkt Brewer aan het einde alle wonden te helen met enkele prekerige moraallessen.

Maar laten we niet mierenneuken. Een film waarin romantisch hartzeer en over-the-top-stripverhalenhumor elkaar in sneltempo opvolgen is sowieso een filmpje om te koesteren. Een schuldig pleziertje noemt men zoiets.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de