Death Note

De Death Note mangareeks is razend populair in Japan (23 miljoen exemplaren verkocht) en daarbuiten. Zij draait rond rechtenstudent Light, die het gelijknamige boek vindt. De doodsgod Ryuku, een vliegend creatuur met trekjes van zowel The Joker als Beetlejuice, liet dat op de aarde vallen. Wie de ?death note? in zijn bezit heeft, kan doden door simpelweg de naam van de vermaledijde in het boek te schrijven. Onder de naam Kira wordt Light een wraakgod die steeds meer misdadigers het hoekje omhelpt. Hij wordt trendy bij de Japanse jeugd. Maar Kira krijgt sterallures. Onder het motto "law has its limits" begint hij ook de FBI agenten die hem op het spoor zijn te vermoorden. Zoals Spider-Man ons al leerde, brengt grote macht ook grote verantwoordelijkheden mee. Kira kan daar steeds minder mee om. Daarom schakelt de overheid de briljante detective L in. Beide tieners blijken aan elkaar gewaagd...

De eerste Death Note film hield The DaVinci Code twee weken lang van de eerste plek in de Japanse box office, de tweede hield het vier weken vol en raapte in zijn openingsweekend tien miljoen dollar aan ingangstickets op. Het weze duidelijk: Death Note is big in Japan. De makers van de filmversie namen dan ook weinig risico?s met razend populaire tieneridolen Tatsuya Fujiwara (Battle Royale) en Kenichi Matsuyama (The Taste of Tea) in de cast, vakman Shuusuke Kaneko achter de lens en opzwepende muziek van Kenji Kawai (Ghost in the Shell, Ringu).

Dit dreamteam speelt het klaar de met lange dialogen gelardeerde strip naar het scherm te vertalen. Tussen het kat en muis spelletje door krijg je beelden van Japanse trash tv (met tips over hoe je je liefdesrivalen kunt vetmesten met croissantpudding), van bewakingscamera's en van de nachtelijke skyline van Tokyo. Zo blijf je geëntertaind. Zelfs het CGI-personage Ryuku, de aan appels verslaafde doodsgod, haalt je met zijn bijzonder coole, gothic punky look geen moment uit de illusie. Resultaat is een erg hedendaagse tienerfilm waarin de strijd tussen L en Kira steeds grimmiger wordt. Na een dikke twee uur verlangen het vervolg te zien, dat lijkt ons absoluut een kwaliteitskenmerk.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de