The Painted Veil

Wie zijn avondje cinema graag een romantisch accent geeft zonder zich tot zeemzoeterige kul te moeten richten, mag zich naar The Painted Veil haasten. Dit buitengewoon elegant drama met epische allures doet conventioneel aan, maar is van productioneel hoge kwaliteit en heeft alles in huis om elke filmfan te boeien.

1922: We reizen van Groot-Brittannië naar China, in het kielzog van het kersverse echtpaar Walter en Kitty. Ze zijn nogal abrupt in het huwelijk getreden. Hij viel voor haar schoonheid en zocht vooral een partner uit praktische overwegingen. Zij zag vooral een kans aan haar ouders haar avontuurlijkheid te bewijzen en weet zich verder toch geen doel in het leven te stellen. Maar eens in China, waar Walter als arts aan de slag gaat, overvalt het koppel het besef dat ze maar weinig gemeen hebben. Kitty valt uit verveling zelfs voor de charmes van de playboy Charlie. Uit wraak neemt Walter een job op zich in een door cholera geteisterd dorp in het Chinese binnenland. Kitty krijgt de keuze: scheiden of meegaan. Het wordt dat laatste en dat luidt het begin aan van een nieuwe fase in het leven van het echtpaar.

Eens de sluier, waarvan sprake in de titel, onthuld is, komt de illusie bloot te liggen dat een partner niet altijd die kwaliteiten heeft die we verwachten. Een ouderwets gegeven, maar het geeft deze verfilming van de roman van de Britse auteur W. Somerset Maugham wel meteen een erg solide, stevig onderbouwd scenario met sterke personages. Het verhaal kent een zeer tragisch verloop, maar de melodramatiek en het sentiment worden op ieder moment vermeden. De makers van deze prent nemen het publiek dus ernstig. In feite is dit precies het soort klassefilm dat Oscarnominaties in de wacht zou moeten slepen, maar daarvoor is deze prent wellicht te bescheiden en te subtiel. Alleszins is het voor regisseur John Curran, die de oogestrelende landschappen schitterend in beeld brengt, een pracht van een visitekaartje. Hij verliest nooit de teugels en leidt de kijker zonder hindernissen naar de afloop van het relaas, al zal dat voor een deel van het publiek misschien te traag verlopen.

Ook voor de acteurs zijn dit nieuwe hoogtepunten. Naomi Watts bevestigt haar talent maar laat ons eindelijk ook geloven dat ze meer in haar mars heeft. Het doet het beste verwachten voor haar rol in de remake die de Michael Haneke van zijn eigen Funny Games gemaakt heeft. Misschien had de Oscarnominatie die Penélope Cruz kreeg voor Volver, de hare moeten zijn. Edward Norton kruipt al even meesterlijk in de huid van Walter, bijna letterlijk zelfs want men zou zweren dat deze geweldige acteur zelfs de vorm van zijn hoofd aan zijn personage kan aanpassen. Toby Jones, de acteur die in het binnenkort te verschijnen Infamous de rol van Truman Capote speelt en de pech had daarmee na Philip Seymour Hoffman te komen, kan niet verhelpen dat zijn ietwat ongewone fysieke verschijning de aandacht afleidt van zijn vertolking. Maar dit is desondanks een film waarin de acteurs het verschil maken en dat alleen al maakt van The Painted Veil een aanbevelenswaardige prent.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de