Smokin' Aces

Begrijpe wie begrijpe kan, maar verdelers haalden enkele jaren geleden hun neus op voor het nochtans uitstekende Narc, een bikkelharde politiefilm waarin debuterend cineast Joe Carnahan de kijker door de krochten van een troosteloos Detroit sleurde. Narc werd overzee een hit (dankzij de hulp van uitvoerend producent Tom Cruise die zich op het laatste moment achter het project schaarde), waardoor Carnahan voor zijn volgende project carte blanche kreeg. Hij flirtte met het idee om de derde aflevering in de Mission-impossible cyclus in te blikken, maar door creatieve wispelturigheid draaide dat idee uit op een sisser. Het werd uiteindelijk Smokin' Aces en driewerf helaas: zo gestileerd en efficiënt Narc was, zo chaotisch en bombastisch is zijn opvolger.

Smokin' Aces laat zich het best bekijken als een rommelige hutsepot waarin Carnahan zijn grote voorbeelden parafraseert. De gangsters zijn vintage Guy Ritchie, praten de taal van Tarantino en met zijn vingervlugge cuts en opvallende kleurenfilters zou dit surreëel inferno niet misstaan op het CV van pakweg Tony Scott. Alles draait rond Buddy Israel, een illusionist wiens kaarten goed verdeeld zijn. Hij bewoont een Penthouse met zicht op Mullholland Drive en deelt het bed met een dozijn jonge starlets. De FBI neemt hem echter onder de hoede en Israel hoort voor de staat te getuigen tegen lokale maffiosi. Vanaf dat moment is de jacht geopend en slepen verschillende partijen de messen om Israel het zwijgen op te leggen.

Beginnen doet hij nochtans aardig, deze Scorsese voor de hip hop-generatie. De gangsters worden met de nodige ironie en nonchalance geëtaleerd en er valt aanvankelijk zeker te genieten van de technische bravoure. Maar helaas verdringt de visuele spielerei al te vaak de plot waardoor je als kijker volledig het noorden kwijtraakt. Als kijker geef je halfweg de moed op om de kronkelende plotlijnen nog langer te volgen en geef je je totaal over aan de visuele charme.

Carnahan zal zich ongetwijfeld geamuseerd hebben met het schrijven van dit absurde delirium en verbergt nergens dat hij zich neervlijt in de schoot van de MTV-generatie (het casten van Hollywooddhunk Ben Affleck én Alicia Keys was geeneens een slechte zet). De personages zijn kleurloos en missen diepgang, wat volledig conform is aan de stripverhalenlogica die Carnahan hanteert. De dialogen bestaan uit spitse, compleet van de pot gerukte boutades, maar het past allemaal binnen dit absurde universum.

Actievoer voor de bakvisgeneratie

Smokin' Aces is typisch voer voor de bakvisgeneratie: de plot die halverwege zijn oriëntatie verliest, wordt bedolven onder een lawine van special effects en personages die je enkel kan tegenkomen op een Aalsterse carnavalstoet.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de