The Pursuit of Happyness

Genre: Drama | Duur: 1u57 | 2006 | Release: 7 Februari 2007 | Land: VS | Regie: Gabriele Muccino | Cast: Will Smith, Jaden Smith, Thandiwe Newton

Het is vloeken als er aan het einde van de maand maar een paar eurootjes overblijven op de op zich al magere bankrekening. Maar goed, wij zijn dan ook maar studentjes die kunnen rekenen op de oneindige vrijgevigheid van mama en papa. Voor Chris Gardner waren de rollen omgekeerd. Hij was zelf vader van een pienter zoontje toen hij op een dag merkte dat er amper 21 dollar op zijn rekening stond. Het was het dieptepunt van een lange lijdensweg.

Gardners verhaal begint begin jaren tachtig. Hij probeert met alle moeite van de wereld een peperduur en relatief nutteloos medisch apparaat aan de man te brengen, wat er samen met de dubbele shifts die zijn vrouw al maandenlang draait voor zorgt dat hun gezinnetje net genoeg geld heeft om blut te zijn. De situatie wordt stilaan uitzichtloos als Chris een drastische carrièrewending neemt. Hij wil stage lopen bij een beursbedrijf als effectenmakelaar, zelfs al heeft hij geen enkele ervaring op de beurs. Grootste minpunt: de zes maand-durende stage is onbetaald. Dat alles, en hoe het verder afloopt met Gardner en zoon, ziet u in de redelijk geslaagde dramedy The Pursuit Of Happyness.

Regisseur Gabriele Muccino (na L'Ultimo Bacio en Ricordati Di Me aan zijn eerste Hollywoodproductie toe) is verzot op melodrama, en de emo-meter swingt in deze film dan ook geregeld de pan uit. Muccino kan niet genoeg herhalen hoe uitzichtloos Gardners situatie wel niet is, en net daardoor loert onverschilligheid, dé aartsvijand van een film als deze, om de hoek. Daarnaast is de compleet overbodige voice-over de hele film lang een ongewenst leed. Muccino laat alle menselijke smart die op het scherm te zien is ook nog eens off-camera navertellen, Welgeteld één zin hebben we onthouden van al dat verhalend gewauwel, een zin die Gardner's leven voor zijn carrièrewending pijnlijk goed samenvat en die jammer genoeg voor veel mensen herkenbaar zal overkomen. "I thought about all the things I could become", mijmert Gardner over zijn jeugd, en dan: "and then I never became one of them."

Echt gered wordt de film door vader en zoon Smith. Het is hun chemistry die de liters stroop de moeite waard maakt. Momenten als waarin Gardner zijn zoon stevig knuffelt in een van gospelliederen daverende kerk doen ons de stereotiepe nevenpersonages vergeven, zelfs al ligt het er vingerdik op dat die enkel dienen om het verhaal van Gardner en zoon extra zielig te laten overkomen. De bloedband tussen de Smiths spettert van het scherm en zorgt voor een extra geladenheid. Het maakt bijvoorbeeld de scènes waarin Gardner zijn zoon flink de les spelt nog interessanter. Chapeau ook voor de kleine Jaden, die meer dan zijn mannetje staat tegenover zijn wereldberoemde papa.

Natuurlijk biedt Gardners verhaal op zich al genoeg materiaal om een goede film mee te maken. Geen ouder wil ooit meemaken wat Chris Gardner heeft moeten doorstaan. Bereid je voor op onaangenaam kippenvel als vader en zoon in de toiletten van een metrostation moeten overnachten, of als Chris zijn zoontje wast in de lavabo van een daklozencentrum. Als een rijke businessman zijn portefeuille is vergeten en Chris vraagt of hij vijf dollar kan lenen, bekruipt ook de kijker dat angstaanjagende gevoel van volkomen blut te zijn. Chris heeft die vijf dollar nódig. Niet om vanavond naar de bioscoop te kunnen gaan, maar om te kunnen overleven. Het zijn die dingen die The Pursuit Of Happyness (de spelfout is wel degelijk de bedoeling) de moeite waard maken. Het hele American Dream-gezever en de belachelijk patriottische referenties naar Thomas Jefferson klasseren we dan maar als noodzakelijk kwaad.