Man About Town

Het gaat niet goed met Ben Affleck, dat is wel duidelijk: sinds hij in miskleunen als Gigli en Surviving Christmas meespeelde, beschouwt iedereen hem als een vogel voor de kat. Niet geheel onterecht, want Affleck heeft nu eenmaal de uitstraling van een pot ingelegde augurken. Hij heeft met andere woorden heel wat geluk gekend. Slechts tweemaal speelde Affleck niet onaardig: in Changing Lanes (al van 2002 geleden) en deze Man About Town. Niet dat dit een goede film is, maar de schlemiel die Affleck neerzet kan er best mee door en bewijst dat de man niet beroerd is om zichzelf te kakken te zetten.

Affleck geeft gestalte aan Jack, de directeur van een agentschap voor televisiescenaristen. Nu eens rijft hij een grote vis binnen, dan weer ziet hij er eentje vertrekken. You win some, you lose some, zoals bij zoveel in het leven. Om een nakende midlifecrisis te counteren -hij wordt grijs aan de slapen- schrijft hij zich in voor een 'ontdekkingscursus', gegeven door doctor Pimkin (een kleurloze John Cleese, die ons heimwee deed krijgen naar zijn doctor uit The Meaning Of Life). Deze geeft zijn cursisten de opdracht hun zielenleven in een dagboek op te tekenen, om zo "goud te kunnen ontdekken onder twee meter stront". Aanvankelijk wil dat niet erg vlotten -we kunnen netjes volgen op de voice-over- maar dan bekent Jacks vrouw (Rebecca Romijn) dat ze geslapen heeft met diens beste cliënt. Boem paukenslag! Opeens komen zijn emoties in een stroomversnelling: wat moet hij doen? Zijn vrouw buiten gooien die enorm veel spijt heeft? Zijn cliënt laten vallen die het bedrijf op zijn eentje recht houdt? Op de koop toe wordt zijn dagboek gestolen door een gefrustreerde wannabe-scenariste die van plan is de bedrijfsgeheimen die hij er stomweg in heeft vermeld, openbaar te maken.

Hoewel Man About Town zich niet helemaal onaangenaam laat wegkijken, worstelt de film met een groot probleem door niet te weten wat het wil zijn. Regisseur Mike Binder, die we kennen van het leuke The Upside Of Anger, begint als yuppiesatire, compleet met hippe split screens, schakelt dan plots over naar een relatiedrama en eindigt met een vrolijke komedie waarin alle personages in dezelfde ruimte terecht komen. Zo komen toch enkele losse eindjes samen.

Binder weigert dus resoluut de satirekaart te trekken, waarin de film nog het best slaagt, waardoor de film een erg halfslachtige indruk maakt. Op een bepaald moment ontaardt de boel zelfs in slapstick, waarbij ons, toegegeven, een luide lach ontsnapte. Alleen spijtig dat het de film niet verder helpt.

Erger dan een film die je ronduit goed of slecht vindt, is een film waarvan je niet weet wat je ervan vond of hoe je hem moet beschrijven aan mensen die willen weten welk genre het betreft. Een halfbakken sociale relatietragikomedie komt nog het dichtst in de buurt, maar wie zit daar in hemelsnaam op te wachten?

Hannes Dedeurwaerder Helemaal (niet) akkoord? Lees de