The Number 23

Joel Schumacher valt maar niet te stoppen. De niet bepaald van stijl gespeende filmmaker levert met The Number 23 zijn twintigste film af. Alweer valt daar weinig goeds over te vertellen.

Jim Carrey zien we graag alle mogelijke genres proeven in de hoop dat de man eindelijk eens een keer naar waarde geschat wordt. Maar hij had toch beter twee keer nagedacht vooraleer van The Number 23 zijn eerste thriller te maken. Het is een groot vraagteken wat Carrey zag in dit volslagen oninteressante en vooral dodelijk saaie relaas over een man die een mysterieuze roman cadeau krijgt. Het boek, geschreven door ene Topsy Kretts (Hebt u hem? Uiteraard), vertoont opmerkelijke gelijkenissen met het leven van Walter. Bovendien speelt het getal 23 een belangrijke rol en de diverse betekenissen ervan doen Walter een beetje op hol slaan.

The Number 23 lijkt zich aan te kondigen als een routineus mysterie, het soort hapklare formulethriller dat het toppunt van Schumachers kunnen vormt (zoals The Client of A Time to Kill) en naar voorbeeld van al even ongeïnspireerde prullen als Stir of Echoes, Hide and Seek of Secret Window, zijn hoofdpersonage de controle over zijn eigen leven laat verliezen met allerlei enge toestanden tot gevolg. Maar zelfs die verwachting kan dit gedrocht niet inlossen. De film blijkt in de eerste plaats niet eens over een fatsoenlijk scenario of zelfs maar uitgangspunt te beschikken. We hollen mee van de ene naar de andere nietszeggende scène waarin wat bloed wordt vergoten en personages de meest banale onzin uitkramen, maar nergens valt er ook maar enige samenhang te bespeuren. Cineast Schumacher wil ons verbluffen met zijn stijlgevoel, maar dat blijkt nog maar eens onbestaande. De man knoeit wat met licht en schaduw, tracht zijn film een onheilspellende look mee te geven, maar faalt daar jammerlijk in. Schumacher waant zich wellicht David Fincher, maar eigenlijk is hij de Jan Verheyen van Hollywood. Hoewel hij toch al enkele aanvaardbare films heeft afgeleverd, slaagt hij er maar niet in ons te overtuigen van zijn kunnen.

Jammer dus voor Jim Carrey en zijn medespelers Virginia Madsen en Danny Huston, nochtans allen waardige acteurs. Wil iemand Carrey's carrière eens op het juiste spoor zetten? De man is als bekkentrekker behoorlijk enerverend, maar als 'ernstig' acteur weet hij ons keer op keer te doen geloven dat hij een van de beste acteurs van zijn generatie is. Dat iemand een van onze favoriete acteurs dus zo laat afgaan in een draak van een film, valt niet te vergeten. 67 is Schumacher intussen. Nog een jaar of tien doorbijten en zijn filmcarrière zit er op. Intussen moet u deze film uit alle macht negeren en als u een echt goeie prent over cijfers zoekt, moet u Pi maar eens bekijken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de