Adrift

In het zog van The Blair Witch Project bereikte ons twee jaar geleden Open Water, een door regisseur Chris Kentis ultrarealistisch in beeld gezette en lang niet onaardige bootthriller waarin twee duikers per vergissing tussen de haaien worden achtergelaten. De film deed het niet onaardig aan de kassa, dus kon het vervolgverhaaltje niet lang uitblijven. Helaas is het niveau van dit soort sequels vaak met eenzelfde wetmatigheid te voorspellen.

In Adrift, oftewel Open Water 2, volgen we een zestal karikaturaal geschetste vrienden, waaronder de traditionele stoeipoes, de windbuil en zelfs de hydrofobische jonge moeder, baby incluis, op een schijnbaar onschuldig boottochtje. Aangespoord door de rijkelijk vloeiende alcohol besluiten ze zich aan een duikje in de oceaan te wagen en zelfs de angstvallige moeder mee van het dek te sleuren. Pas wanneer deze in schok geraakt en ze terug aan boord willen klauteren, ontdekt de bonte bende dat ze het laddertje zijn vergeten uit te werpen en ontaardt hun plonspartij in een lugubere afvallingsrace.

Niet veel nieuws onder de zon in vergelijking met het eerste deel dus, hoewel de spontane wanhoopsacties van de zes nog een stuk ongeloofwaardiger zijn dan die van hun illustere voorgangers in Open Water. Hierdoor verliest de realistische aanpak waarmee de Duitse regisseur Hans Horn, in navolging van Chris Kentis, ook succes mee tracht te oogsten meteen veel van zijn franjes. Dat de karakters zo triviaal uitgetekend zijn en daarbij beroep is gedaan op een wel erg gebrekkige cast om hen gestalte te geven komt het entertainmentgehalte ook niet meteen ten goede. Hoewel het je wel iets geeft om naar uit te kijken: het volgende irritante personage dat het loodje legt.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de