Takeshi's

Takeshi Kitano werd in de jaren negentig opgehemeld voor zijn hard-boiled yakuza films zoals Hana-Bi, Brother en Sonatine met extreem grafisch geweld en bloed dat van het scherm spatte. Later maakte hij het melancholische meesterwerkje Dolls en onlangs wijdde de man zich aan het samurai-genre met Zatoichi. Tussen al zijn filmactiviteiten door is de man een bekende tv-persoonlijkheid in Japan waar hij opdraaft in comedy-shows en in spelprogramma's met veelbelovende namen als 'Most Extreme Elimination Challenge' of Takeshi's Castle. Een aspect van zijn publieke persoonlijkheid dat hij al eens op de korrel nam door de rol van programmaleider te spelen in de satirische film Battle Royale, zeg maar de Japanse (lees extreme) versie van Expeditie Robinson. Deze schijnbaar schizofrene professionele praktijken lijken ook aan de basis te liggen van zijn nieuwste product: Takeshi's.

Inderdaad u leest het goed: Takeshi's is een film van Takeshi 'Beat' Kitano over en met Takeshi Kitano. En niet zomaar dé Takeshi Kitano maar met meerdere Takeshi's. Je zou kunnen stellen dat er twee centrale Takeshi's zijn, de ene een wereldberoemde film- en televisiester, de ander een wat sullige winkelier die al zijn hele leven vergeefs aan de bak probeert te komen in kleine bijrolletjes. Maar dan blijkt er nog een Takeshi te zijn, en nog één, en nog één. Takeshi ad infinitum dus. Waar het allemaal toe leidt? Takeshi mag het weten. Postmoderne knipoog alleszins, multiple narrative wees maar zeker, vervaging van de grenzen tussen fictie, droom en werkelijkheid gegarandeerd. Maar of het ook een goeie film oplevert? Takeshi zelf raadt alvast aan de film minstens twee keer te bekijken alvorens een oordeel te vellen.

En met zijn fragmentarische, niet-chronologische en driedubbel gelaagde binnenste buiten gekeerde structuur lijkt dit alvast geen slecht advies. In de surreële mix van beelden belanden we via de droom van het ene personage in de ene scène met een ander personage, terwijl er ondertussen ook nog vlotjes scènes tussen worden gegooid die helemaal niks met het moment te maken hebben. Van enige samenhang is dus geen enkele sprake, het ene bizarre incident volgt in ijl tempo het andere op, terwijl de kogels, eveneens ad infinitum, rond de oren vliegen. Alleen de absurde Japanse humor biedt de kijker enige verpozing in deze vreemde film die hier en daar interessante openingen biedt voor reflectie over cinema, maar door zijn overdaad vooral vermoeiing teweegbrengt.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de