Avril

Hebt u het ook al gemerkt, beste lezer? Al maanden kamperen er twee- en zelfs eensterrenfilms in onze top vijf. Net toen wij de moed wilden opgeven, wouden concluderen dat het filmjaar 2006 saaier oogt dan een dozijn verzekeringsmakelaars op een congres over belastingen, net op dat moment blies de Franse regisseur Gerald Hustache-Matthieu ons de sokken van het vege lijf met het vertederend mooie Avril.

Avril is een novice die een week in eenzame opsluiting moet mediteren voor ze haar eeuwige geloftes als non aflegt. Een oudere zuster komt haar echter waarschuwen dat Avril, een vondelinge, en tweelingbroer heeft die op vakantie is in een natuurgebied in het Zuiden van Frankrijk. Samen met de flamboyante Pierre, haar broer en zijn vriend, zwemt de diepgelovige Avril voor de eerste keer van haar leven in zee, zingt ze aarzelend mee met populaire liedjes, leert ze dansen, ontdooit ze kortom als het topje van een ijsberg. Zal Avril haar eeuwige geloftes afleggen? Zal ze ingaan op Pierre zijn avances? En, bovenal, zal ze met haar broer haar natuurlijke moeder vinden?

Miou-Miou als non? Wij moeten nog maar denken aan Bertrand Bliers Les Valseuses of het water komt ons likkebaardend uit de mond. Echter: zowel Miou-Miou als hoofdactrice Sophie Quinton overtuigen de kijker van de innerlijke strijd van hun personages, hun dilemma's, hun strijd. Beide actrices voelen hun personages aan als een tweede huid. Prima casting dus. En dat adjectief geldt ook voor het grofkorrelige beeld, de spaarzame soundtrack, de mooie natuurfotografie. Denk aan een frisse lentemorgen, denk aan die eerste slow, jaren geleden, maar denk vooral aan een subliem filmpje. Als een onvervalste ode aan het leven, de liefde, en alles wat daartussen ligt. Carpe Diem!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de