The Room

Een familie opgesloten in een huis, een kamer die niet betreden mag worden, een deur waarin woorden gekerfd staan, een jongen die bepaalde gaven lijkt te bezitten en een vader bij wie de stoppen doorslaan en die vervolgens naar een bijl grijpt. De elementen die The Shining zo beroemd maakten, zijn ook allemaal terug te vinden in The Room, de tweede langspeelfilm van de jonge Waalse belofte, Gilles Daoust. Maar hier stopt de vergelijking, want als scenarist bleek hij weldoordacht genoeg om met dit gegeven een compleet andere film te brouwen. Met de bevallige Caroline Veyt, theateracteur Phillipe Résimont en natuurlijk Pascal Duquenne uit Le Huitième Jour sprokkelde hij bovendien een schitterende cast bij elkaar.

Wat begint als een familiedrama, verandert halverwege in een bovennatuurlijke thriller om tenslotte uit te monden in surrealistische sciencefiction. Panic Room-gewijs zweeft de camera door het huis en geeft inkijk in elke kamer. Ondertussen maken we kennis met de leden van een disfunctionele familie. Max en Marie kijken amper om naar hun rolstoelende zoon Alex, die ze verafschuwen om zijn mentale handicap. De enige die zich sinds zijn geboorte over hem ontfermt, is zijn zwangere zus Melinda. Zij staat echter op het punt het ouderlijk huis te verlaten, omdat ze de druk van haar tirannieke ouders niet langer aan kan. Maar dan verschijnt er plots een geheimzinnige deur in de hal en raakt het gezin geïsoleerd van de buitenwereld. Een gebeurtenis die iedereen tot wanhoop zal drijven. Al spoedig komen jarenlang opgekropte frustraties en verzwegen geheimen naar boven.

Gaandeweg biedt de knipoog naar Kubrick hoe langer hoe minder houvast en verlies je je volledig in de verwikkelingen. Daoust schept er genoegen in om de kijker op het verkeerde spoor te zetten en te schokkeren met een onverwachte, controversiële scène. Zoals zo vaak in dit soort films is het hele deurgegeven zowel het sterkste als zwakste verhaalelement. Zodra je weet wat er zich achter de deur bevindt, verdwijnt de opgebouwde spanning namelijk als sneeuw voor de zon.

Toch valt het talent van de regisseur niet te ontkennen. De beelden in high definition van door zonnestralen verlichte ruimtes zijn om van te snoepen en de soundtrack van de trip-hop band Airlock sluit naadloos aan bij de dromerige sfeer. De douchescène in een zachtgele gloed is van een haast poëtische aard: terwijl de camera scherpstelt op de waterdruppels op het douchescherm, valt in de achtergrond het wazig silhouet van Melinda met bolle buik te ontwaren.

De Waalse cinema heeft er duidelijk een nieuwe aanwinst bij. Alleen jammer van het ietwat teleurstellend einde.

Rob Molenbruch Helemaal (niet) akkoord? Lees de