Wassup Rockers

Vorige zomer vergeleek een van de pot gerukte pseudo-reportage in De Standaard de Brusselse Anneessenswijk met de Bronx. De journalist in kwestie maakte er op één dag meer onheil mee dan wij in de drie jaar dat we er al wonen. We vragen ons dan ook af wat de krant zou maken van South Central, Los Angeles, waar ruige kerels echt met getrokken messen over straat lopen en jongelui echt geen hoop hebben op een betere toekomst? Over die jongelui heeft Larry Clark nu een film gemaakt. Wassup Rockers toont een dag uit het leven van doodgewone jonge tieners, geboren aan de verkeerde kant van het spoor.

Clark liet na Ken Park al weten dat zijn volgende film toegankelijker zou zijn, zodat de jongeren voor en over wie hij zijn films draait ook effectief kunnen gaan kijken. Cru gesteld: geen rondneukende aidszaaiers of grootouders vermoordende psychopaten in Wassup Rockers. Toch blijft Clark zijn aloude lijn gewoon volgen, getuigen de eerste tien minuten. De gelijkenissen tussen de proloog in Wassup Rockers en die in Kids liggen er vingerdik op, terwijl de begingeneriek heel sterk doet denken aan die van Ken Park.

Wassup Rockers volgt, ook net als Kids, een groepje jongeren op hun tocht in de Grote Boze Wereld: van South Central naar Beverly Hills en terug. Het grote verschil met Clark's debuutfilm zijn de personages: deze kids zijn niet verslaafd aan drank of drugs en ze kunnen nog behoorlijk lachen met de wereld waarin ze leven. Ze verbeteren iedereen die hen uit gewoonte Mexicaan noemt ("I'm Guatemalan!") en rebelleren op een laconieke manier tegen een xenofobe flik. Aan hun glimlachende gezichtjes terwijl ze elkaar al skatend proberen te overtreffen, zou je bijna kunnen afleiden dat ze gewoon naïever zijn dan de jongeren uit Kids, maar niets is minder waar. Ze groeien op in een wereld waarin geweld dagelijkse kost is, compleet met neergeknalde vrienden, strippende moeders en afwezige vaders. Deze prille tieners hebben meer levenswijsheid dan de doorsnee K.U.T-redacteur ooit zal hebben.

Dat de maatjes met een glimlach door het leven blijven gaan, maakt Wassup Rockers erg aangenaam om naar te kijken. Ze belanden op enkele kilometers van huis in een wereld die compleet haaks staat op het milieu dat ze kennen. De vaak absurde situaties die daaruit volgen maken van Wassup Rockers haast een komedie. Clark grijpt wel genadeloos in telkens er wat te lang gelachen wordt, mocht publiek of personage vergeten zijn hoe hard deze wereld werkelijk is. Zo botsen de uitvergrote clichés (de sexy zusjes, de rijke, blanke en stoere tiener, de rijke, blanke regisseur,...) vaak hard met de South Central-spirit die huist in de jongens. Een geweerschot klinkt nergens zo koud als in de zonnige tuin van een Hollywoodvilla.

Het is andermaal behoorlijk lovenswaardig dat zowat de volledige cast van Wassup Rockers bestaat uit door Clark van straat geplukte jongeren, meestal zonder enige acteerervaring. De keerzijde van die medaille is dan ook dat er behoorlijk pover geacteerd wordt. Toch mag dat geen reden zijn om de film links te laten liggen. Clark blijft bij zijn kenmerkend atypisch camerawerk, zoals in de scène waarin de hele kamer volzit met taterende tieners terwijl de camera gekleefd blijft op het zwijgende, verliefde koppeltje. Zowat de hele film is in docustijl opgenomen, doorspekt met onconventionele maar wondermooie close-ups.

Tegenstanders van Wassup Rockers zullen, grotendeels terecht, zeggen dat het verhaal eigenlijk uit los zand bestaat en dat de improvisatie van de acteurs bij momenten lelijk tegenslaat. Daartussen valt echter een mooie film te ontwarren: een pak minder schokkerend dan Kids of a href="/recensie/ken-park">Ken Park, maar met dezelfde ruwe herinnering aan een niet te ontsnappen werkelijkheid.

Mathieu Dams Helemaal (niet) akkoord? Lees de