Volver

Vanaf Todo Sobre Mi Madre leek het wel of Pedro Almodòvar zijn wilde haren een voor een aan het verliezen was. Zijn kitscherige huzarenwerkjes maakten langzaam plaats voor ingetogen lofdichten aan zijn jeugd, opvoeding en heimat. De nieuwe Almodòvar lijkt de oude herontdekt te hebben met Volver, een slordige melange tussen een waanzinnige soapopera en ingetogen nostalgie.

Na La Mala Educaciòn brengt de Spaanse cineast opnieuw een ode aan de vitale vrouw. Dat zijn in dit geval de zussen Raimunda en Sole, die hun geboortedorp La Mancha vaarwel hebben gezegd om in Madrid een leven op te bouwen. Wanneer hun tante Paula sterft, keert Sole terug om er geconfronteerd te worfden met (de geest van?) hun overleden moeder. Raimunda heeft intussen andere katten te geselen. De diepvriezer van het restaurant dat ze stiekem uitbaat, heeft immers een macabere inhoud.

Almodòvar koketteert opnieuw met referenties naar zijn grote voorbeelden. Als geen ander weet hij een gezond huwelijk tussen Hitchcock, Douglas Sirk en het Italiaanse Neo-realisme te bezegelen. Zware violen evoceren zoals vanouds de spanning zonder dat de prent daarvoor aan stilistische flair hoeft in te boeten (een blaadje keukenrolpapier dat een plas bloed absorbeert is vintage Almodòvar). De personages lijken weggelopen uit het betere werk van Rosellini (aan u om de hommage aan Visconti's Bellisima te spotten), maar brengen ons ook aan het lachen. Almodòvar schetst La Mancha als een nostalgisch dorpje dat opnieuw bevolkt wordt door matrones en veile deernen. Voor mannen is er binnen deze matriarchale orde geen plaatsje weggelegd. Die liggen immers al lang op het kerkhof.

In zijn geheel leveren die referenties maar een warrig zootje zit. De opbouw van het verhaal is strak en efficiënt - ook de typische vulgaire humor en muzikale onderbrekingen zijn aanwezig -, maar toch lijkt Almodòvar aan het einde zelf niet meer te weten waar hij heen moet met zijn plot. Oeverloze dialogen worden banaal, relaties tussen personages zijn vrij troebel en in de traditie van het Sirkiaanse melodrama komt het verassende einde als een ietwat onnozele deus ex machina te voorschijn.

Een gezond huwelijk tussen Hitchcock, Douglas Sirk en het Italiaanse Neo-realisme.

Penèlope Cruz zet als bezorgde huismoeder wel de beste rol van haar carrière neer. Ze vertolkt Raimunda als een pittige Spaanse furie met een decolleté om u tegen te zeggen. Ook de look van de prent is om duimen en vingers van af te likken. Elk soapachtig tableau is opnieuw het resultaat van meticuleus detailwerk. De schreeuwerige kitsch heeft plaats gemaakt voor sobere, afgebleekte taferelen die de personages nog beter uit de verf doen komen.

Voor de fans van de goedlachse Spanjaard zal dit absoluut geen teleurstelling wezen, maar vernieuwend kan je Volver bezwaarlijk noemen. Daarvoor blijkt de thematiek rond moederschap en samenhorigheid uiteindelijk wat mager.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de