Hot Fuzz

Edgar Wrights zombiepastiche Shaun of the Dead werd enkele jaren geleden onder de superlatieven bedolven. Zelfs campfanaat Quentin Tarantino drukte Wrights romzomcom tegen de borst. Mede dankzij de lovende woorden van QT groeide de film uit tot een onverwacht succes. De verwachtingen voor Shauns opvolger waren dus hoog gespannen. Met Hot Fuzz zet de 32 -jarige cineast opnieuw met succes en zichtbaar enthousiasme de genrefilm in de zeik.

Nicolas Angel (Simon Pegg) is de rechtschapen flik waar elk politiebureau van droomt. Hij zweert bij veenbessensap en draait er zijn hand niet voor om om nozems en ander schorriemorrie achter de tralies te krijgen. Zijn palmares is de natte droom van elke bobby, maar toch besluit Angels overste om hem in Londen weg te halen en naar het rustieke plattelandsdorpje Stanford te sturen. Stanford staat echter bekend als het dorpje waar weglopende ganzen al voor commotie zorgen op het politiecommissariaat én waar iedereen iedereen kent. Angel heeft aanvankelijk problemen met de lokale nonchalance maar probeert met de hulp van zijn wat simpele maar sympathieke sidekick Danny zijn werk naar behoren uit te oefenen.

Bij de start kleurt Wright met deze variatie op de politiefilm braaf binnen de lijnen. Angel - die naam alleen al - is de trouwe ordehandhaver van dienst die wel eens in de knoop ligt met zijn oversten en Danny is de typische stuntel de voor het nodige comic relief zorgt. Toch zorgt de regisseur ervoor dat zijn personages niet vervallen in bekende archetypes. Zo is Angel vervuld van tristesse omdat hij zijn twee liefdes (Londen én zijn ex-vriendin) achter zich moest laten en heeft Danny nood aan een stichtend voorbeeld.

Bovendien gebruikt Wright die conventies van de politiefilm als opstapje voor surreële waanzin. Al snel evolueert Hot Fuzz naar een absurde slasher en groteske actiefilm: de cineast trekt alle registers open en parafraseert alle genres waar hij zijn handen op kon leggen. Het intelligente scenario staat bol van spitse oneliners en haalt zowat de hele Amerikaanse mediacultuur door de mangel. De personages bewegen zich door kogelregens alsof ze meedansen met John Woo-achtige luchtballetten en gedragen zich alsof ze stoere flikken zijn uit Amerikaanse formulefilms van Jerry Bruckheimer. Het scenario gaat op slimme wijze genreclichés uit de weg en komt met frisse ideeën op de proppen. Zo vindt een shoot-out plaats tussen de vleeswaren in het lokale warenhuis en worden de typische donuts vervangen door Cornettos.

De cineast parafraseert alle genres waar hij zijn handen op kon leggen.

Simon Pegg toont zich hier veel minder uitgelaten dan in Shaun of the Dead, maar hij is perfect als de laconieke en rechtschapen flik. Nick Frost vormt als stuntelige sidekick een aardig tegengewicht. Zij worden omringd door een kransje Britse rasacteurs (Bill Nighy, Jim Broadbent, vroegere Bond Timothy Dalton) die allen met glans hun komisch talent etaleren.

Niet iedereen zal als een blok vallen voor de droge humor en ook de slotfinale laat misschien te wensen over, maar mocht u een antidotum zoeken voor de eindeloze rits actiefilms die Hollywood rond de klok uitspuugt, dan bent u hier aan het juiste adres. De grappigste film van het jaar.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de