Mr. Bean's Holiday

Niemand is beter geplaatst om een fijne komedie te beoordelen dan onze bloedeigen vader. Niet alleen heeft de man WO II nog aan den lijve ondervonden, hij groeide ook op met klasbakken van komieken als Laurel & Hardy, Jacques Tati en Jerry Lewis. Als geen ander heeft de man dus een neus voor goeie slapstick. En toch vreesden wij het ergste voor Mr Bean?s Holiday. Ademde de vorige Beanverfilming, alweer tien jaar geleden, immers niet een geurtje van belegen familiewaarden uit? En was het niet schandalig dat Bean plotsklaps in ronkende Engelse volzinnen sprak?

Atkinson zelf heeft altijd een herkansing gewild voor die miskleun. En de man heeft, het dient gezegd, schitterend revanche genomen: in Mr Bean?s Holiday spreekt zijn wereldberoemde creatie slechts drie woorden ("oui", "non" en "gracias") en gedraagt hij zich eindelijk weer als de olifant in de porseleinwinkel die hij is. Een schitterend idee dus, om Mr. Bean naar Frankrijk te sturen, een land waar hij de taal niet spreekt, hem vervolgens vriendschap te laten sluiten met een tienjarig Russisch jongetje en het duo uiteindelijk een lange trip naar Cannes te laten maken met alle hilarische toestanden van dien.

Naast enkele ronduit schitterende grappen die zo lijken weggeplukt uit de klassieker Les vacances de Monsieur Hulot van Jaques Tati (een van de absolute helden van Atkinson), verrast deze Bean ook door een zeer inventief scenario. Let op de eindsequentie waarin alle losse deeltjes op hun plaats vallen en afstevenen op een happy end dat onbeschaamd mikt op uw kamerbrede grijns. Naast Tati verwijst Atkinson ook gulzig naar Charlie Chaplin: in de meest poëtische scènes tussen Bean en het Russische jongetje denk je onwillekeurig aan Chaplins The Kid, voorwaar een referentie die kan tellen. Mr Bean?s Holiday is de leukste verrassing van het nog jonge filmjaar en is de ideale familiefilm.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de