Mary

This is My Blood. Dat is de pathetische titel van de Jesusfilm die onafhankelijke regisseur Tony Childress (Matthew Modine) realiseerde met zichzelf in de hoofdrol en rijzende ster Marie Palesi (Juliette Binoche) als Maria Magdalena. Mary gaat van start bij het einde van de opnames van die film-in-deze-film. Tony en de rest van de crew staan op het punt naar New York terug te keren. Marie kan haar rol echter niet van zich afzetten en laat haar veelbelovende carrière links liggen om een spirituele zoektocht naar Jeruzalem te ondernemen.

Een jaar later bevinden we ons in de studio met Ted Younger, celebrity televisiereporter die er in is geslaagd een weeklange special over Jesus op prime time televisie te brengen. In het programma worden onderbouwde theoretische gesprekken gevoerd met theologen, priesters en specialisten. De opgevoerde gasten zijn geen acteurs maar echte bekende onderzoekers zoals o.a. Jean-Yves Leloup die de gospel van Maria Magdalena vertaalde (en een persoonlijke vriend van Juliette Binoche). Ondertussen verwaarloost Ted zijn zwangere vrouw, wat tot dramatische gevolgen zal leiden.

De drie personages kruisen elkaar wanneer Ted de arrogante Tony uitnodigt voor een gesprek over zijn film en via een telefonische verbinding contact legt met Marie in Israël. Zij heeft tijdens haar verblijf in Jeruzalem spirituele rust gevonden en komt als grote overwinnaar uit het gesprek. Ze brengt een klik teweeg bij de twee mannen die religie exploiteren als entertainment, om hun eigen status te vergroten. Met Mary komt er dus eindelijk reactie op de heisa rond The Passion of the Christ dat vorig najaar de zalen teisterde. De rol van Matthew Modine is hier een onmiskenbare verwijzing naar maar Ferrara gaat verder dan een pure sneer naar Mel Gibson. Hij hekelt ook het wijdverbreide gebruik en misbruik van geloof in de media en politiek binnen het post-9/11 klimaat. Tegelijk heeft de film het via de drie centrale personages ook over de vraag welke betekenis het geloof in iemands persoonlijke leven nog kan hebben.

Het voortdurend switchen tussen de levens van de drie personages, scènes uit de jesusfilm en beelden van de talkshow werkt erg desoriënterend, niet in het minst omdat de conventionele situering van een scène dikwijls wordt weggelaten en de kijker telkens midden in een setting of actie terecht komt. Ferrara creëert zo een beklemmende film die met zijn dense, gelaagde structuur onverwachte kortsluitingen en parallellen doet ontstaan tussen gebeurtenissen en ervaringen van de verschillende personages en zelfs tussen verschillende historische periodes.

De intense stijl mist zijn effect niet maar spijtig genoeg zijn de drie centrale personages (ja, de heilige drievuldigheid) veel te zwak om de beoogde complexiteit echt uit te dragen. De rol van de regisseur is veel te eendimensionaal, de scènes waarin Whitaker verscheurd wordt door twijfels over god en geloof zijn totaal over the top en van de innerlijke rust uitstralende Binoche worden we al helemaal niet veel wijzer. Een gemiste kans.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de