The Exorcism of Emily Rose

Dat de Amerikanen geheel onverwacht massaal gingen kijken naar een nogal bescheiden en niet meteen hapklare thriller van een onbekende regisseur, is des te verwonderlijker omdat The Exorcism of Emily Rose absoluut niet in de lijn ligt van recente horrorsuccessen als The Skeleton Key, The Ring of Dark Water. Het relaas van advocate Erin Brunner (Linney) die een pastoor moet verdedigen omdat die verantwoordelijk wordt gesteld voor de dood van een vermoedelijk bezeten meisje, is immers gebaseerd op ware feiten die men zo realistisch mogelijk in beeld wil brengen. De makers gaan er van uit dat de oplossing van het mysterie niet te vinden is in strikte wetenschap, maar in religieus geloof. Satan bestaat dus, maar hoe bewijs je dat voor de rechtbank?

Op bepaalde momenten weet deze onderhoudende film die theorieën griezelig plausibel te maken. De opbouw van het scenario is dramatisch gezien vrij behoorlijk, dankzij onderbrekingen van het onderzoek en de rechtszaak door onheilspellend gefilmde flashbacks waarin we de waanzin van Emily Rose meemaken. Met overtuigend acteerwerk erbij weet deze prent dus al snel te boeien, in die mate zelfs dat je als argeloze kijker haast in de ban raakt van wat Brunner tracht te bewijzen, met voornemens tot gevolg om vanaf vandaag toch weer regelmatig dat kruisteken te maken of dat Mariabeeldje uit Lourdes dat op zolder is verzeild, weer naast het bed te plaatsen.

Gelukkig komt een mens al snel bij zinnen, al is het de film zelf die daar voor zorgt. Door pastoor Moore en Erin met angstaanjagende voortekens te confronteren en de duivel zelve zowat op hun schoot te laten plaatsnemen, menen de makers wellicht extra aantrekkingskracht voor hun film te creëren. Toegegeven, de prent weet bij momenten behoorlijk griezelig te zijn en dat dan nog op een stijlvolle manier die doet denken aan horrorklassiekers als Rosemary?s Baby, The Omen en The Exorcist zelf natuurlijk. Maar deze extra dimensie verpulvert wel meteen álle geloofwaardigheid. Dat de advocate de nonsens die ze moet bewijzen ook zelf gaat geloven en in een gevonden juweel een teken van Gods bijstand ziet, stuurt al het voorgaande recht de afgrond in.

Deze ode aan blind bijgeloof zal ons nuchter bioscooppubliek oppervlakkig amuseren, en verder niets. In een idioot land vol verstikkend conservatisme zou deze onzin echter best wel schade kunnen aanrichten. Plots zijn we niet meer zo blij met de onvoorspelbaarheid van de Amerikaanse box-office.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de