The Island

Bad boy Michael Bay kent intussen het klappen van de zweep. Armageddon en Pearl Harbor werden ondermeer op uw K.U.T-site afgeschreven als patriottistisch gezeik. Ook The Rock werd ondergesneeuwd door actiescènes die even hersenloos als bombastisch waren. Meester K.U.T zette de man vorig jaar nog met ezelsoren in de hoek voor het ongein dat hij afleverde met Bad Boys II. Het vervolg op het al even infantiele Bad Boys scheerde zelfs hoge toppen in onze flop 10 van 2003. Maar kijk, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. "Bay may stay", roepen we deze keer in koor, net voor we hem finaal naar de vuilnisbak verwezen.

Met The Island levert de langharige king of action immers eindelijk nog eens een massaspektakel met een ruggengraat af. Is het omdat Bay eindelijk niet meer aan het handje loopt van überproducer Jerry Bruckheimer dat hij uit de hoek komt met deze onconventionele uppercut van een actieprent?

We bevinden ons in de nabije toekomst, het jaar 2025 om precies te zijn. De mensheid is gereduceerd tot een roedel schapen, 'Agnates' genaamd. Ze leven als slaven in een afgesloten bastion. Het 'hoe' en 'waarom' interesseert hen geen zier. Ze zijn te druk bezig met het hunkeren naar 'The Island', een oord waar weelde en geluk troef zijn. Maar wanneer ene Lincoln Six Echo (Ewan McGregor) ontdekt dat er stront aan de knikker zit , zet hij het samen met zijn partner in crime Jordan Two Delta (Scarlett Johansson) op een lopen. Zij ontrafelen enkele huiveringwekkende geheimen. Meer doen we nog niet uit de doeken, want dan is de pret vergald, maar ditmaal loont het echt wel de moeite om de plottwists uit te pluizen.

Natuurlijk is The Island in de eerste plaats een pure popcornfilm die zich bedient van de truken van de foor: auto's en helikopters worden duchtig tot schroot herleid, de goeden worden opgejaagd door de bad guys en de held wordt geflankeerd door een bevallige love interest. Maar onder dat afgelikte rollercoasterjasje zit in tegenstelling tot de vroegere Bayvehikels wel degelijk een scenario. Toch pretendeert The Island niet meer te zijn dan popcornvertier, en dat siert deze prent. Terloops wordt de kloonproblematiek er wel eens gehekeld. Big brother en het communisme krijgen enkele rake klappen. Maar oh, wat zit die boodschap goed verpakt in een makkellijk verteerbaar korstje. Zoals we van Bay gewoon zijn, wordt de actie met hopen geserveerd: veel ontploffingen, hippe car chases. Teveel van het goede vaak, helaas, waardoor we het bos niet meer door de bomen kunnen zien.

Olijk wordt er doorheen de film leentjebuur gespeeld: de car chase en de hergeboorte in het bastion ruiken naar The Matrix en Reloaded, Lincoln die zijn kloon achterna zit roept echo's op van replicant hunter Rick Deckard uit Blade Runner. Het hele idee van leven in een luchtbel zagen we zelfs eerder in The Truman Show. Maar toch staat The Island op zijn eigen benen en is het meer dan een samenraapsel van cliché's binnen het genre. Om in te spelen op de eisen van de MTV-generatie wordt er gretig gebruik gemaakt van een hippe videoclipmontage. Het leeuwendeel lijkt gefilmd vanuit de losse pols, wat resulteert in cinema die je vaak naar adem doet snakken, maar tegelijk verderlicht is.

Onder het afgelikte rollercoasterjasje zit in tegenstelling tot de vroegere Bayvehikels wel degelijk een scenario.

Duiten heeft het hele handeltje zeker gekost, getuige de sluikreclame voor -onder anderen- X-box, Puma en Nokia. Maar who cares? Ewan McGregor keert het blockbusterimago dat hij had vergaard met de Star Wars franchise op zijn kop en Johansson weet zich prima staande te houden in haar allereerste blockbuster. Steve Buscemi zorgt zoals vanouds voor de komische noot en Sean 'Boromir' Bean poot een aardige gedistingeerde schruk neer.

Eindelijk nog eens een blockbuster van formaat. Entertainment met hoofdletter E !

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de