White Noise

Als er ooit één type van paranormaal experiment is geweest dat wetenschappelijk het bestaan van ESP (extra-sensory perception) heeft bewezen - naargelang je standpunt bijna of volledig -, zijn het de ganzfeld experimenten. Het idee erachter was dat alle mensen in staat zijn tot ESP (verzamelnaam voor telepathie, helderziendheid en precognitie) maar dat we ons niet voldoende kunnen concentreren door externe stimuli zoals geluid, licht en gevoel. Eenmaal deze stimuli uitgeschakeld, opent zich een nieuwe wereld. Ganzfeld doet zijn intrede. Door de testpersoon in een stimuli deprivatie-tank met zout water te plaatsen zodat hij drijft, door zijn ogen af te dekken met halve pingpong balletjes en er een rood licht op te laten schijnen én door een voortdurende geluidstroom van witte ruis zouden zijn andere zintuigen erop vooruit gaan. De eerste resultaten waren op zijn zachtst gezegd spectaculair. Even werd aangenomen dat, mede door de zeer strikt wetenschappelijke opzet van het geheel, het definitieve bewijs gevonden was voor ESP. Proefpersonen dienden symbolen te gokken (u kent de set wel: een kruis, een cirkel, golfjes, ...) en haalden zulke goede resultaten dat de kans op toeval minder dan 1 op 1.000.000.000.000.000.000 is. Helaas konden dezelfde resultaten niet meer bereikt worden in latere experimenten . Toch geldt het nog steeds als één van de meest overtuigende bewijzen uit de parapsychologie en de believers blijven experimenteren.

Jammerlijk genoeg heeft dit bovenstaande allemaal niks te maken met de film White Noise. Wat jammer is, want - in alle bescheidenheid, uiteraard - bovenstaande tekst 75x hardop voorlezen zou een stuk interessanter geweest zijn. Eén of andere loser (gespeeld door Michael Keaton, who else, flash backs naar Desperate Measures) zit uren lang naar geruis op zijne tv te luisteren op zoek naar zijn dode vrouw. Maar wat blijkt, niet iedereen is zo gelukkig met dat luistervinken en de drie geesten van de wraak (of zoiets) komen eens op bezoek.

Neem alle clichés die je kent over spookfilms, meng naar eigen smaak met ellenlange sequenties van 'televisiesneeuw', pijnlijke acteermomenten, mensen die voortdurend 'someone is in here... or something' zeggen en Michael Keaton. Het resultaat: een bedroevend slechte film. Wat een afgang voor het BIFFF, deze als openingsfilm te kiezen

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de