Les Choristes

Een verlichte geest die als een hond in een kegelspel een strenge tuchtschool op zijn kop komt zetten. We hebben het al eerder gezien in Peter Weirs adolescentendrama Dead Poets Society en in de oneindige reeks onoriginele kopiën van het 'schop tegen de schenen van de heersende orde' -concept (met het Julia Roberts debacle Mona Lisa Smile op kop). Ondertussen is het de beurt aan de versie van Franse makkelij, Les Choristes. Chauvinistisch Frankrijk schoof in grote getalle aan voor deze prent. Les Choristes werd zo de grootste Franse bioscoophit van het jaar, kreeg 8 Césars en wist zelfs een Oscarnominatie voor beste buitenlandse film in de wacht te slepen.

De Robin Williamskopie heet hier Clément Mathieu (Jugnot) , een muziekleraar die al enkele jaren geen werk meer vindt, maar nu wordt opgeroepen om een koortje uit de grond te stampen in de Franse tuchtschool Fond-de-l'Etang . De school staat onder surveille van de norse Rachin, die van de leerlingen kleine militairtjes tracht te maken. Mathieu wordt aanvankelijk wat bekeken als 'de nieuwe waar makkellijk mee te sollen valt' , maar zoals we gewoon zijn in dit genre leren de kleine ukkies de oude wijze Mathieu hoe langer hoe meer appreciëren en houden ze er uiteindelijk zelfs een vriend aan over.

Deze Franse publiekslieveling mag dan wel lonken naar Hollywoodvoorbeelden à la Sister Act of Dead Poets Society, de film weet zich met kop en schouder boven vernoemde voorbeelden te hijsen door zijn schitterende soundtrack. Het engelengezang van de kleine koorknaapjes, briljant gecomponeerd door Bruno Calais, is de voornaamste reden om deze film te bekijken. De prijzen die de zangertjes al in ontvangst mochten nemen, liegen er niet om. Les Choristes is het duidelijkste bewijs dat het Franse chanson méér is dan Édith Piaf of Jaques Brel.

Het engelengezang van de kleine koorknaapjes is de voornaamste reden om deze film te bekijken

Cameraman Carlo Varini baadt deze koorknapenprent in een idyllisch jaren '50 sfeertje. De kijker waant zich al na de eerste minuut tussen de muren van de strenge tuchtschool. De link naar andere 'feelgood-movies' à la Amélie Poulain is dan ook niet ver weg. Regisseur Barratier geeft zijn personages weinig psychologische diepgang, maar kneedt ze tot de bekende karikaturen (de belhamel, de strever, de strenge schooldirecteur). De karikaturisering pleit echter in het voordeel voor deze film . Les Choristes is mooi n zijn eenvoud.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de