Mon Ange

Colette (Paradis) zit zichzelf in verleidelijke lingerie voor een etalageraam te verkopen. Haar biologische klok tikt: de tijd van ovuleren is aangebroken en ze moet en zal bevrucht raken. Als dan het halve dorp aan haar deur staat te gapen, krijgt ze een vreemd telefoontje van een ontredderde vrouw. Die draagt Colette op iets voor haar te doen. Zij moet iemand (de geïnterneerde tiener Billy, zoals zal blijken) gaan ophalen. Billy heeft een sleutel rond zijn nek hangen die het hele fortuin van zijn moeder bevat. Er zijn verschillende kandidaten om de kluis te openen, maar het jongetje mag onder impuls van Colette zijn erfenis niet laten wegsnoepen.

Wat volgt is een verleidelijke dans tussen de twee protagonisten, onderstreept door een charmante en licht opzwepende soundtrack. Niet zo romantisch als het eveneens door Frydman geschreven La fille sur le pont, maar evenzeer bizar spannend. Een zoektocht naar verantwoordelijkheid, vriendschap en vertrouwen brengt ons langs hoerenkoten, treinstations, ziekenhuizen en eindigt wondermooi aan de Hollandse kust.

Paradis staat bij momenten zeer neurotisch, maar grotendeels zeer overtuigend te acteren als jonge vrouw die eindelijk stabiliteit wil, maar niet weet hoe ermee om te gaan. Rottiers overtuigt door zijn onbevangenheid als jonge en deels onervaren acteur en laat ons verder kijken dan enkel zijn aantrekkelijke looks.

Mon ange is een eenvoudige, charmante film, gedraaid in Nederland, Frankrijk en ons eigen België, met enkele zeer beklemmende scènes, waaronder de mooie droomsequentie in het Brusselse hotelletje. Het scenario is af en toe een beetje te naïef en wispelturig, maar de afwisseling tussen sprookjesachtige en realistische fotografie maakt veel goed. Ondanks dat Mon Ange eerder voor romantische zielen is weggelegd (om niet te zeggen dat hij wat melig is), is het toch een interessant kijkstuk.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de