Danny The Dog

De film begint met een nogal in the face vechtscène: Danny (Jet Li als hond) is afgetraind door zijn baasje Bart (Hoskins) om al diens slaafje schuldenaars een lesje te leren. Bekwaam en efficiënt gaat Danny te werk: zodra zijn halsband eraf gaat, wordt hij een bloeddorstige bulldog. Het had overtuigend kunnen zijn, mocht het er niet zo knudde kung fu uitzien. Simpel, hoor ik u al denken. Zo hoopten wij ook... Was het niet dat Danny ook een écht individu is, met gevoelens en al. Dannys moeder was een pianostuderende prostituee, die door Bart misbruikt en uiteindelijk vermoord werd. Zo is het dat Danny geadopteerd werd door zijn baasje. De opvoeding liet een beetje te wensen over en zo blijft er van Danny niet veel meer over dan een hond. Op een dag wordt hij afgeleid door een blinde pianostemmer (Freeman) die vraagt hem te helpen. Danny vergeet even zijn hondenleven en gaat op in de muziek, wordt er zelfs verliefd op. Hij ontvlucht zijn honds bestaan en trekt in bij de pianostemmer en diens stiefdochter (Codon op automatische piloot). Maar zijn verleden komt hier en daar om de hoek piepen... Veel om het lijf heeft "Danny The Dog" niet: de film wordt geplaagd door clichés ("I don't want to hurt people any more.") en de acteerprestaties zijn ook weer niet je van het. Li is de middelmatige uitzondering, maar Morgan móet beter kunnen. Zelfs de soundtrack van Massive Attack, waar je toch wel veel van zou mogen verwachten, is een leeg vat: de muziek wordt te zeer tot de achtergrond verdrongen en de epische -zowat de sterkste- kant van hun muziek valt weg. Nu is de film wel van zulk een bizar allooi, dat de keuze tussen "Oh my god, zo slecht" en "Wow, cool" nog steeds niet gevallen is. Het feit dat een film zo lang twijfel zaait, is op zich al een ster waard.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de