The Grudge

The Grudge is een Amerikaanse remake van Ju-On, die ondertussen al een tweede en derde vervolg kreeg in Japan. Op zich verschilt deze versie weinig van de originele(n), het verhaal speelt zich zelfs volledig in Japan af, weliswaar met een grotendeels Amerikaanse cast. En wie kan er meer geknipt zijn voor de rol van spokenjager dan de befaamde Sarah Michelle Gellar alias Buffy the Vampire Slayer? In the Grudge verblijft ze samen met haar vriendje als foreign-exchange studente in Tokyo. De openingsscènes geven ons een blik op het leven van het jonge koppel in hun piepklein flatje. Maar echt veel schijnt daar niet te gebeuren en in plaats van volop te proeven van de cultuur en hun nieuw verworven vrijheid klagen ze steen en been over het feit dat iedereen op straat Japans spreekt (!?).

Je zou het de twee lovebirds nog kunnen vergeven dat ze zich niks van hun omgeving aantrekken mocht er sprake zijn van stomende passionele seks. Maar dat is buiten Buffy gerekend. Nee, dan trekt ze liever naar een vervloekt huis waar een getraumatiseerde vrouw strak voor zich uitkijkend in bed zit, en waar vreemde geluiden van de zolderkamer komen. Een kort tekstje aan het begin van de film maakte al duidelijk dat volgens een oude legende de plaats waar iemand op extreem gewelddadige wijze is omgekomen vervloekt is en dat iedereen die ermee in contact komt met het onheil geïnfecteerd zal worden.

Alsof hij het zelf al bijna vergeten was, laat regisseur Shimizu Buffy in het midden van de film de zaak inderhaast nog wat verder uitpluizen en jawel, in het sinistere huis werd een vrouw en haar zoontje op gruwelijke wijze vermoord door haar man. Goed Buffy! Zo ver waren we al. Maar hoe lossen we dat nu op? Daar doet Shimizu echter geen enkele moeite meer voor, hij houdt het gewoon op het simpele feit dat er spoken zijn en dat iedereen die met de vloek in aanraking komt vroeg of laat gedoemd is te sterven.

Oké, een horrorfilm zonder pretentie, daar is op zich geen bezwaar tegen. Maar hoe zit het dan met het echte werk? Het opbouwen van spanning en suspense? Ook hier getuigt The Grudge niet van bijster veel originaliteit en recycleert gewoon letterlijk elementen en technieken uit Hideo Nakata's Ringu en Dark water: een creepy uitziend klein jongetje, een vrouw met lange zwarte haren die voor het gezicht vallen, een rinkelende telefoon, donkere verschijningen die plots in beeld opdoemen of uit het tv-scherm komen gekropen; dat alles ondersteund door de nodige onheilspellende geluiden. En hoewel Nakata in zijn films met een suggestieve en ambigue cameravoering erg doeltreffende effecten bereikte, is deze rip-off niet meer dan een flauw afkooksel ervan.

Toegegeven, bepaalde scènes uit The Grudge zorgen voor kippenvel en soms merk je dat je ongewild toch heen en weer zit te schuiven op het randje van je stoel. Maar het eindeloos herhalen van altijd maar datzelfde ritme (spanning opbouwen-afbouwen, opbouwen-afbouwen) zonder enige verdere vorm van plotontwikkeling, wordt al snel even saai en voorspelbaar als het leven van de seuterige Buffy en haar -ik snap niks van de hele zaak maar o wat zie ik er goed uit- vriendje. Een gemiste kans dus voor Shimizu om de originele Ju-On, die gelijkaardige mankementen vertoonde, wat scherper te stellen.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de