The Manchurian Candidate

Genre: Thriller | Duur: 2u09 | Release: 17 November 2004 | Land: | Regie: Jonathan Demme | Cast: Denzel Washington, Meryl Streep, Liev Schreiber, Jon Voight, Kimberly Elise, Jeffrey Wright, Dean Stockwell, Vera Farmiga

Wat ons betreft heeft Denzel Washington geen behoorlijke film meer gemaakt sinds 'Courage Under Fire' in 1996 - en dat was dan nog een onvervalste Hollywoodfilm. De man mag dan al een Oscar gewonnen hebben en als één van de beste en machtigste zwarte acteurs gelden, wij zijn zelden onder de indruk van zijn prestaties. Films als pakweg Remember the Titans en Training Day, typeren de filmsmaak van Washington: melige draken of banale actie. Nu gaat hij (na Philadelphia) echter een tweede samenwerking aan met regisseur Jonathan Demme en dat levert hem nog eens een goeie film op.

The Manchurian Candidate is een intrigerende en bijzonder actuele samenzweringsthriller, die de invloed van machtige ondernemingen op de (Amerikaanse) politiek als uitgangspunt neemt. Hoever zou men kunnen gaan in het beïnvloeden of zelfs manipuleren van de president? De door de golfoorlog getraumatiseerde Ben Marco (Washington) vraagt het zich ook af na een ontmoeting met een van zijn vroegere legermaten. Die heeft een theorie ontwikkeld, gebaseerd op zijn eigen waanvoorstellingen en dromen, die Marco doet twijfelen of de herinneringen aan de gebeurtenissen in Irak tien jaar eerder wel echt zijn. Hun vroegere sergeant Raymond Shaw, destijds bekroond om een heldendaad, is nu immers kandidaat voor het vice-premierschap en Marco legt de link met een groot bedrijf dat investeert in een privéleger. Om tot Shaw door te dringen, zal Marco echter eerst langs diens moeder moeten, de machiavellistische senator Eleanor Shaw. Zij wil haar zoon kost wat kost aan de macht krijgen.

Het scenario van de originele film uit 1962 - die nog niet veel van zijn kwaliteiten verloren heeft - werd op schitterende wijze geactualiseerd. Dat leidt tot een zeer boeiende, complexe en erg realistische thriller die bewijst dat in Hollywood ook vakmanschap en intelligentie nog meetellen. Dat levert gelukkig geen beproeving op voor het publiek, maar je hersens aan de kassa afgeven kan nu ook weer niet. Noem het een intelligente film voor een groot publiek. Dat er hypnose en slechte wetenschappers opduiken in het verhaal, lijkt wat simplistisch, maar dat neem je er bij. Het blijft in de eerste plaats toch fictie.

Demme's regie is subtiel maar bijzonder knap. Hij weet voortdurend mysterie op te roepen, zonder dat zijn film in dat genre blijft steken. De personages vormen dan ook de spil van de film. Washington is prima in toom gehouden, de schitterende Liev Schreiber mag na een eindeloze reeks kleine rollen eindelijk eens op de voorgrond treden, en Voight, Elise en Wright zetten sterke bijrollen neer. Maar als er iemands prestatie bijblijft is het wel die van Meryl Streep, die met 'The Manchurian Candidate' in haar derde opeenvolgende topfilm verschijnt (na Adaptation en The Hours). Haar demonische personage lijkt larger than life, maar Streep heeft zich naar eigen zeggen simpelweg gebaseerd op enkele (mannelijke) politici en zet een even menselijk als duivels vrouwmens neer. Zij steelt de show met heel wat spitse oneliners en aangezien ze het dit keer zonder accent en/of neurose moet stellen, is dat een vuurvast bewijs dat ze een grote actrice is en blijft. Laat die veertiende Oscarnominatie maar komen.

Helemaal overdonderd kom je de cinema nu ook weer niet uit, maar 'The Manchurian Candidate' is op alle vlakken zodanig verzorgd en beheerst, dat je je na het bekijken een meer dan gewone tevredenheid vaststelt.