De Kus

Hilde Van Mieghem maakte met het schitterende 'De Suikerpot' een kortfilm die achttien (18!) keer werd bekroond en die u kan kijken via de kortfilm-DVD die Leuven Kort onlangs voor een spotprijs op de markt bracht. Van Mieghems langspeelfilmdebuut heeft dezelfde thematiek: familiale verwaarlozing en misbruik. Naar verluidt zijn er zo'n achttien (18!) versies van het scenario geweest. Niet abnormaal, maar hier blijkt pijnlijk duidelijk dat de scenariste-regisseur-actrice met neus en buik iets te dicht bij het onderwerp zat om er ook sterke fictie van te maken.

Een meisje van vijftien wordt thuis emotioneel verwaarloosd en krijgt soms slaag van haar dominante moeder. Ze wil weg van thuis en naar de dansschool, waardoor ze in de armen van een veel oudere Nederlander vlucht. Die heeft minder eerbare bedoelingen dan het gansje denkt. Dat is de premisse van 'De Kus', dat duidelijk autobiografisch is geïnspireerd. Als Van Mieghem-de-actrice als een soort rich bitch aan haar verkrachte dochter meldt dat zij anders óók het één en ander heeft moeten verduren, neig je haar te geloven -maar niet haar personage. Dat krijgt immers maar weinig diepgang, wat geldt voor zowat de hele cast. Fedja van Huêt (zeer genuanceerd in Karakter) wordt van bij de start als een gluiperige patser neergezet, wat snel wordt bevestigd door een paar rommelige buitenscènes -kùnnen Hollanders in een stad waar iedereen voor law and order stemt eigenlijk zomaar schoolmeisjes afrossen op straat?

Het is aan geloofwaardigheid dat het 'De Kus' ontbreekt. Het Antwerpse studentencafé dat 's avonds vooral inééngetoekte hoertjes en ranzige pooiers aan de toog hangen heeft? Twijfelachtig of zoiets zelfs in 't stàd bestaat, maar vooral: geen enkele pooier zou in het gezicht van zijn nog te verkopen dames slaan. De mannen in een gigantische limousine die voor 'de baas' schoolmeisjes inschepen? Da's zo'n beetje als boef Sardonis in kinderreeks Merlina: die had zijn naam ook in koeien van letters op zijn dan nog bescheidener bolide staan. Hoewel er in 'De Kus' nogal wat wordt afgemept is het rijke Antwerpse koppel Van Mieghem en Decleir daarbij angstwekkender dan een karikaturaal bendelid als limo-chauffeur Josse De Pauw.

Helemààl huilen met de pet op is het niet: dit is geen 'Ellektra', waarin je ziét dat de ene acteur naast de neus van de andere timmert. Marie Vinck valt in haar eerste grote hoofdrol hoegenaamd niet uit de toon. Daarenboven zijn Van Mieghem zelf en vooral Jan Decleir in vorm. Het vonkt af en toe, tussen die drie. Maar het is enkel door het talent van die acteurs, dat je af en toe enige grijswaarden in hun personages weet te bespeuren. Meestal is het gewoon zwart-wit, nergens voel of begrijp je hoe het moet voelen in een mentaal sadomasochistisch gezin op te groeien. Toch kan deze 'Lilya 4-Ever'-super-extra-light misschien een groot publiek behagen, want op die potentiële grootste gemene deler wordt resoluut gemikt. Met als resultaat een film die het niveau van een goede aflevering van 'Heterdaad' haalt -wat op het brede bioscoopcanvas maar magertjes uitvalt.

Decleir, Van Mieghem en Vinck zullen in 2005 te zien zijn in de door Marc Didden neergepende en door Stijn Coninx geregisseerde tv-serie 'Onder De Wolken' (aka De Kavijak's). In datzelfde jaar lanceert Dominique Deruddere na zijn Franse (Pour le Plaisir) zijn Duitse project, 'De Bloedbruiloft' met la Van Mieghem naast Dirk Roofthooft. Wij kijken daarnaar uit. Want tot nader order zijn het met Ellektra, Confituur en De Kus bijzonder donkere dagen in de Vlaamsche cinema. Hopelijk komt de wind vlug terug uit een andere richting gewaaid.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de