Venus

In 2003 wilde de Academy oude rot Peter O?Toole eren met een Oscar voor zijn gehele carrière. Daarop merkte de toen zeventigjarige Britse acteur lichtjes geprikkeld op dat hij nog wel kranig genoeg was om op eigen houtje mee te dingen naar een ?normale? Oscar. Door zijn glansprestatie in Venus haalt hij nu zijn grote gelijk.

Het filmmonument uit onder meer Lawrence of Arabia geeft op overtuigende wijze gestalte aan Maurice Russell, een bejaard acteur die zowel fysiek als beroepsmatig al wel even het beste achter de rug heeft. Zijn leven krijgt alsnog een onverwachte en opwindende wending wanneer het jonge nichtje van zijn beste vriend plots opduikt. Hoewel zijn lichaam kreunt onder de toenemende kwaaltjes en mankementjes is zijn belangstelling voor vrouwelijk schoon er met de jaren niet minder op geworden. Dat de bewuste meid in feite een cultureel ongeïnteresseerde, leeghoofdige plattelandspuber is die duidelijk een broertje dood heeft aan het begrip ?respect voor de ouden van dagen?, lijkt Maurice allerminst te deren. Na een tijd weet de oude bok zelfs enig enthousiasme en zowaar gevoelens van genegenheid bij zijn nieuwe muze los te weken, wat in zijn naaste omgeving tot wenkbrauwengefrons leidt.

In de rol van kwetsbare, moreel niet onberispelijke oude man, wiens aftakelingsproces breeduit wordt getoond, lijkt O'Toole voluit te gaan. We worden zelfs getrakteerd op een doktersbehandeling van Russells prostaat. Enige kritiek is dat O'Toole's vertolking soms de nodige dosis subtiliteit mist.

Dat laatste gaat jammer genoeg ook op voor de film in zijn geheel. De tragikomische toon komt de prent alvast niet ten goede. Sommige personages worden zo iets te karikaturaal neergezet en krijgen te weinig complexiteit en diepgang mee. Zo wekte Ian (Leslie Phillips), de ?buddy? van Maurice, geportretteerd als vastgeroeste, angstige ?grumpy old man?, meermaals onze ergernis op.

Regisseur Roger Michell wilde het duidelijk allemaal wat luchtig en niet te zwaar op de hand houden. Situaties die aan een klucht doen denken en kunstmatige dialogen zijn daar het jammerlijke gevolg van. De scène waarin Maurice op de filmset met enig gevoel voor zelfspot opmerkt dat hij bijna doodgaat, waarop een medewerker antwoordt dat hij daarmee even moet wachten omdat hij nog een lijk moet spelen, wist ons geenszins te bekoren.

Venus heeft zeker zijn mooie en tedere momenten en is op zijn best wanneer de focus onbeschroomd en zonder romantisering komt te liggen op de soms pijnlijke aspecten van het ouder worden. Door een gebrek aan rake karakter- en situatieschetsen en enkele ongeloofwaardige en zelfs storende plotontwikkelingen greep de film ons echter nooit echt naar de keel. Als je niet gelooft in de personages en je je er niet in kan inleven, raak je moeilijk ontroerd. Dat is het harde verdict voor een film die net de bedoeling heeft om aangrijpend te zijn.

Jonas Rosquin Helemaal (niet) akkoord? Lees de