House of Sand and Fog

Ben Kingsley is zo iemand die zelfs knock out op de sofa liggend in opgedroogde kots na een travestietenavondje-gone-bad gesofistikeerd kan kijken met een natuurlijk aangeboren air die uitgilt 'ik ben zoveel intelligenter dan jij, nederige kijker, geniet van het voorrecht mijn diepgang te mogen aanschouwen'. Ja, bij Ben is Ghandi nooit ver weg.

Maar laten we de goede man even met rust laten, hij heeft al genoeg aan zijn hoofd. Kingsley is immers Behrani. Dat is een gefrustreerde Iraanse ex-generaal, gevlucht uit eigen land en volop bezig het terug te maken. Met zuurverdiende centjes koopt hij voor een prikkie een prachtig landhuis met de bedoeling het zo snel mogelijk verder te verkopen aan 5 x de originele prijs. Ja, bij Ben is ook Apu Nahasapeemapetilon nooit ver weg.

Jammer voor Behrani behoorde het huis toe aan een onteigende jongedame (Jennifer Connelly) die door wat probleempjes een betalingkje vergeten is te doen. En wat wil nu het drama wezen: de juffrouw in kwestie is onterecht onteigend, de boete was een vergissing, het huis had nooit verkocht mogen worden. Het dilemma: wie krijgt het huis en wat mag ie ervoor doen?

Ongeloofwaardig en vergezocht drama waarin Ben Kingsley acteert met zijn wenkbrauwen.

Het mag ons eerlijk gezegd salami wezen want op geen enkel moment waren wij mee met het verhaal. De - weliswaar moedige - keuze om van beide personages uitgebreid de positieve en negatieve kantjes te tonen zorgt ervoor dat je je geen reet kan interesseren of er iemand een kransslagaderbreuk krijgt, laat staan wie zijn of haar huis krijgt. Het ongeloofwaardige uitgangspunt van de film helpt ook niet echt om in het verhaal te stappen. Een boete van 500 dollar, bij de eerste fysieke waarschuwing meteen het huis laten verkopen in plaats van de tv mee te pakken of de vrouw des huize eventjes naar de Mister Cash te laten wandelen? Het ontbreken van het gedachtenspoor in lawyer-pleasure-land een dikke schadevergoeding van de staat te eisen? Algemeen gesteld: de 'gezochtheid' van de film: naast het belachelijke uitgangspunt, de irritante, compleet niet uitgewerkte suggestie van het 'diepe trauma' van de generaal. De extreme naarstig werken van Behrani, de overdreven geacteerde liefde voor zijn familie, de domheid van de andere personages. En laten we over acteren niet eens beginnen, Ben doet dan wel zijn best, maar is vergeten dat hij niet voor live publiek speelt die ook nog op de achterste rij zijn wenkbrauwcontracties moeten kunnen aanschouwen, Connelly is alleen sterk wanneer ze in scherpe objecten trapt en vrouw maar vooral zoon van Behrani zouden in ieder fatsoenlijk land allang gestenigd zijn.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de