Les Invasions Barbares

Publieksfavoriet op het Festival van Cannes kan vanalles impliceren: een subliem meesterwerk als Dancer in the dark (hyperlink naar recensie ?), maar ook afgrijselijke miskleunen als deze Les invasions barbares.

De Canadees Denys Arcand grijpt na ongeveer 15 jaar terug naar zijn personages uit Le déclin de l'empire américain. Het bonte gezelschap boezemvrienden zien elkaar wel niet meer zo dikwijls, maar als een van hen zwaar ziek en in zijn sterfbed gehesen wordt, komen alle vrienden van het hart (én van het lichaam) hem opzoeken om er een gezellige boel van te maken.

Franse (ok, Canadese in dit geval) komedies met een dramatische ondertoon: ik hoor u al afkomen... En ik vrees dat u gelijkt hebt, Les invasions barbares behoort tot die jammerlijk genoeg iets té grote groep rampzalige Franstalige films, die in Frankrijk de box office-lijsten inpalmen, maar niemand die zeggen kan waarom. Amélie was ook zo'n wereldsucces, zonder dat die film écht hoge toppen heeft kunnen scheren (amusant en vrolijk was hij wel, moet ik toegeven).

De man op sterven wordt door zijn halfvergeten zoon in zijn miserie geholpen: hij krijgt een eigen kamer toegewezen op zíjn verdieping in het ziekenhuis, speciale behandeling van de verpleegsters en geneeskundig verantwoorde reisjes naar de States zijn zijn deel. De vrienden komen regelmatig op bezoek en zeveren er lustig op los, rakelen herinneringen aan de goede oude tijd op en proberen soms zelfs Filosofie (!) te benaderen (het 'ismen'-gesprek aan de blokhut).

En omdat de liefde van de zoon ver reikt, haalt hij er een sletterige junkie bij die zijn vader van de pijn moet verlichten, door middel van enkele verdovende middelen. En zij is de dea ex machina. Omdat de oude toch niet te redden valt, wordt besloten hem een overdosis cocaïne toe te dienen and be done with it. Hier tracht hij de Grote Thema's aan te snijden, maar lijkt met een overdreven tranerige beeldregie zelf door te hebben dat dit niet geheel lukt.

Arcand gaat -jammer genoeg- nergens de gevoelige snaar uit de weg en vervalt zelfs regelmatig in plat sentimentalisme. Iets wat twee uitwerkingen kan hebben: een intens meeleven, zoals bij -jawel- Dancer in the Dark of afstoting, desinteresse of verveling.

De film mag nu ook al Amerika gaan veroveren, wint hopelijk een enkele Oscar, maar zelfs met het knoddige gezapige Canadese accent verdient dit luchtig stukje entertainment met Emoties en -godbetert misschien zelfs-een Boodschap zeker niet beter dan Amélie.

Waar zijn vorige nog gemoedelijk en komisch kon zijn, beperken de rimpels zich niet enkel tot de gezichten van de acteurs. Diagnose: metaalmoeheid. Behandeling: sloop.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de