Master and Commander: The Far Side of the World

Als de Australische regisseur Peter Weir na vijf jaar stilte met een nieuwe film op de proppen komt, mogen we de verwachtingen hoog stellen. De man heeft in de loop van zijn carrière vrijwel geen vergissingen begaan en heeft altijd publieksvriendelijke, intelligente films gemaakt als Picnic at Hanging Rock, Gallipoli, The Year of Living Dangerousy, Witness, Dead Poets Society en onze persoonlijke favorieten Fearless, The Mosquito Coast en The Truman Show. Kwaliteitsvolle producties en meeslepende verhalen waarin Weir thema's als mens versus natuur en de reactie van de mens in een vreemde omgeving exploreert. In die zin sluit Master and Commander: The Far Side of the World perfect aan bij de rest van Weir's oeuvre.

Toch waagt Weir zich met deze verfilming van twee romans van Patrick O'Brian ook een stukje op nieuw terrein. De avonturen van de bemanning van een Brits fregat ten tijde van Napoleon staan immers garant voor heel wat actie, en dat is nog vrij onontgonnen gebied voor Weir. Maar het kost hem amper tien minuten om ons te overtuigen van zijn talent, want bij de start van de film zijn we getuige van een hevig treffen tussen twee vijandelijke schepen, en het gaat er niet vriendelijk aan toe. De kanonnen bulderen, het hout kraakt, bloed stroomt. Weir brengt het allemaal meesterlijk in beeld en toont zich opnieuw een waardige, virtuoze cineast.

Daarna is er tijd om kennis te maken met de personages, en dat gebeurt uitgebreid. Russell Crowe kruipt in de huid van kapitein Jack Aubrey, een vaderlijke en heldhaftige figuur die zijn bemanning met vaste hand leidt. Aan zijn zijde staat zijn beste vriend, scheepsdokter Stephen Maturin (Paul Bettany), een linkse intellectueel. Een groot deel van de bemanning is minderjarig - sommigen zijn amper de kindertijd ontgroeid - , maar in die tijd was het zeer gewoon dat een 14-jarige al de verantwoordelijkheden van een volwassen man kreeg. Weir brengt ons zo een gedetailleerd sfeerbeeld van het leven aan boord, doorspekt met feiten, en doet dat met brille. Master and Commander is dan ook eerder een historisch epos dan een actie-oorlogsfilm. De accuraatheid van het scenario en de verzorgde aankleding doen deze prent fel contrasteren met olijke wateravonturen als Pirates of the Caribbean, hoewel ook hier af en toe een zeemanslied wordt afgestoken. Maar Weir gaat voor degelijke cinema i.p.v. popcornvoer en levert dan ook een robuust, gevarieerd drama af, dat misschien wel enige Oscarnominaties in de wacht zou kunnen slepen.

Crowe en Bettany, ook al samen te zien in A Beautiful Mind, leveren topwerk. Na Gladiator speelt Crowe opnieuw een strijdlustige held, maar wel degelijk één van vlees en bloed. We durven de potige Australiër al eens onderschatten, maar eigenlijk is het een acteur van groot kaliber. Bettany staat hem in een amusante rol vakkundig bij, en de jonge Max Pirkis schittert als de eenarmige officier. Ook alle andere bijrollen worden prachtig neergezet, waardoor je de vele personages goed van elkaar kunt onderscheiden.

Master and Commander zal op het einde nét niet genoeg doorwegen om tot de topfilms van het afgelopen jaar te behoren, maar dat is dan ook het enige minder positieve nieuws over deze briesende, vaak tragische avonturenfilm vol hoog opzwepende golven, kanonnengebulder en strijdlust.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de