The Good Shepherd

Ach en wee! Het ontsnapte ons meermaals de voorbije jaren, toen wij onze favoriete acteur Robert De Niro zagen opduiken in onvergeeflijke dingen als Analyse That, Godsend, Showtime en Meet The Fockers. De Niro kan toch beter, dachten wij, of was hij in de jaren zeventig en tachtig te diep gegaan? "I'm going to Disneyland", na zijn gevecht in Raging Bull?

Als regisseur had hij nog alle krediet, met amper één titel op zijn conto die echter een dijk(je) van een film bleek (A Bronx Tale, inderdaad), waarin hij zich een prima leerling van meester Scorsese had getoond.

Voor zijn tweede zocht hij iets ambitieuzer materiaal dan vader-wil-zoon-van-onheil-behoeden; wat dacht je van de oprichting van de CIA, een historisch kluwen van messen in de rug, dubbelspionage, Cubaanse crisissen en geheime studentenverenigingen? 't Schrok de voormalige taxi driver niet af, en terecht, want The Good Shepherd is een oogverblindend mooie, schitterend geacteerde maar helaas, zoals te verwachten, plotgewijs toch een ietwat te veel hooi op de vork nemende film geworden.

Matt Damon draagt de film als de van enige emotie verstoken Edward Wilson, een briljant student die al gauw wordt gevraagd deel uit te maken van The Skulls, een in schaduwen doordrenkte studentenvereniging waaruit presidenten, opperrechters en zulks meer voortsproten. Met de connecties die hij er opbouwt, komt hij al snel in contact met zijn toekomstige echtgenote (Angelina Jolie, de enige valse noot uit de cast) en een rottende hoge pief die hem voorstelt mee te stappen in een nieuwe, internationaal te vertakken organisatie die informatie verzamelt voor de overheid. Zijn 'ja' die wat later volgt lijkt wel een startschot, waarbij talloze plotlijnen om het snelst door elkaar heen naar het einde rennen. Dat heeft twee gevolgen: de film raast aangenaam voorbij, omdat je geen tijd hebt om op je horloge te kijken en ronduit gehypnotiseerd wordt door de schitterende vertolkingen van Matt Damon (nooit beter), John Turturro, Joe Pesci, De Niro zelf en de immer betrouwbare William Hurt; het tweede gevolg is echter dat het je op de duur allemaal geen hol meer uitmaakt: iedereen lijkt wel een spion die vervolgens een dubbelspion blijkt die vervolgens toch een goeie is, maar dan ook weer niet.

Pel die overbodige en nodeloos ingewikkelde plotwoekeringen weg en je houdt de kern over: een emotieloze man die om God weet wat voor reden zijn land wil dienen maar niet eens tegen zijn zoon kan zeggen dat hij hem graag ziet. In een van de mooiste scènes van de film gaat hij naar een zangvoorstelling van zijn zoon en tracht hij uit alle macht zijn ogen op het gebeuren te houden, terwijl hij onderhandelt met een Rus die naast hem is komen zitten. Dat is de kille essentie van The Good Shepherd, en het is een beetje jammer dat De Niro dit niet genoeg vond.

Hannes Dedeurwaerder Helemaal (niet) akkoord? Lees de