13 (Tzameti)

Grote Prijs van de jury op Sundance en twee randprijzen op het festival van Venetië, faut le faire met een no budget Georgisch/Franse prent in de taal van Molière. Regisseur Gela Babluani reef die prijzen volledig terecht binnen. via een echte family affair: niet alleen jong broertje George Babluani maakt als hoofdrolspeler zijn opwachting in deze opwindende en stijlvolle thriller, ook papa Temur Babluani, hooggewaardeerd Georgisch metteur-en-scène, passeert even de revue. Met het debuut van zijn naar Frankrijk uitgeweken zoon Gela is de opvolging alleszins verzekerd.

Georgisch gastarbeider Sebastien herstelt een dak. Bij het loeren door de pannen die hij herstelt ziet hij hoe de verweerde crimineel Jean-François zich te buiten gaat aan morfine en discussieert met zijn vrouw over het al dan niet aanvaarden van die ene laatste, levensgevaarlijke opdracht die via een dikke enveloppe met de post is gearriveerd. Als Sebastien Jean-François na een overdosis levensloos terugvindt in diens bad, steelt hij de enveloppe. Daarin vindt een treinticket richting Parijs en een reçuutje van een vooraf betaalde hotelkamer. De arme, naïeve drommel trekt richting station. Maar waarom schaduwt de politie hem, zonder dat hij dat zelf weet? Wat is de betekenis van het geheimzinnige nummer 13? Waar komt Sebastien terecht, en hoe kan hij er een pak geld verdienen?

Meer dan dat Sebastien zijn ziel zal moeten verkopen, krijg je voor het kijken beter niet te horen. Of toch nog dit: deze mengeling van het intrigerende van de Oost-Europese "koppen"cinema (je krijgt veel zwart-witte close-ups van verweerde tronies te zien, waar plots vloeiend op wordt ingezoomd) en de slicke spanning van de echte Franse polar, is een enorme aanrader. Ruige flikken volgen Sebastien het Franse platteland in, terwijl die zich tegenover een groep gewetensloze rijken kenbaar maakt als het nummer dertien waarop zij zaten te wachten. Eens Sebastien doorkrijgt voor welk spel hij zich willens nillens heeft opgegeven, drijft het geschreeuw van een hysterische master of ceremony (Pascal Bongard uit Carnages) hem steeds verder. Om te overleven, zal het schaap een wolf moeten worden.

Spannende cinema maken waarbij elk shot en iedere acteerprestatie juist zit? Het is mogelijk zonder een gigantisch budget. Het is dat we gewaarschuwd zijn door ons interview met Erik Stockman, of we herhaalden diens woorden dat de Belgische gilde der regisseurs zich beter en groupe een ticketje aanschaft.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de