L'ivresse du pouvoir

Elke overeenkomst met waargebeurde feiten, is "zoals men dat noemt: puur toeval". Zo begint de laatste (wie telt nog?) Chabrol. Het toeval wil uiteraard dat het verhaal van L'ivresse du pouvoir wel erg hard lijkt op enkele waargebeurde feiten. In een persiflage op het Elf-schandaal in Frankrijk speelt Chabrol handig met genreconventies en zijn ontelbaarste is nog maar eens een geslaagde film geworden.

Jeanne Charmant Killman (what's in a name) besluit met haar rode handschoenen enkele zakenvullers uit de Franse politiek bij de lurven te grijpen. Zo klist zij (Huppert) ene Humeau (Berléand), die met overheidsgeld enkele buitensporige privé-uitgaven heeft bekostigd. Lachend gaat ze 's ochtends naar haar werk, lachend ondervraagt ze haar slachtoffers, lachend aanvaardt ze een belangrijke promotie en lachend killt ze een paar big shots. En die rode handschoenen missen hun effect niet: ze drenkt haar handen in bloed, zint op politiek correcte wraak en ziet er verdacht 'charmant' uit. Haar assorti rode handtas is ook nooit uit beeld. Iemand die genot haalt uit zijn/haar werk is een ware streling voor het oog.

Killman, met of zonder handschoenen, geniet duidelijk van haar macht. Ze kan niet zonder en per hoge piet die ze weet te strikken, wordt haar zucht naar meer macht groter. Maar haar machtsverslaving is maar een facet van de film. Het discours-spel van haar arrestanten is even amusant en pijnlijk reëel in beeld gebracht. De Fransen, die zelfs al kiffen op het woord discours, maken er een heus woordspel van en elke ondervraging is een waar genot voor het Frans gezinde oor. Door heel wat conventies van het ondervragingsgenre en de politieke thriller te ironiseren, maakt Chabrol er een lustig kijkspel van en kan hij -ook al door de zeer duidelijke referenties aan het Elfschandaal- zijn profiterende landgenoten een stevige vingerwijzing geven.

Wat de film mist, behalve een tekort aan rood, is een duidelijk tempo. Het geheel wordt gedrenkt in een moeilijk te volgen staccato tempo, wat veel van het plezier vergalt. Ook de soms wat overdreven lang uitgevallen blikken op het privé-leven van Mme. Killman verstoren het ritme. Als kijker heb je hoe dan ook genoeg aan de kantoorscènes om de carrièrester te zien rijzen en de persoonlijke ster te zien vallen. Want Mme. Killman wordt een instrument van haar eigen machtszucht en stalen professionaliteit. Als een echte doorbijter wil ze blijven doorgaan tot de grootste koppen rollen.

Een politiek relaas met heel een duidelijk omlijnd aantal voordelen, maar ook enkele minpunten. Hoe dan ook een meer dan degelijke productie van oude rot Chabrol, die het filmen en kritiek leveren duidelijk nog niet verleerd is. Een cinemabezoek meer dan waard.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de