Basic Instinct 2

Laat ons drie verschillende invalshoeken nemen om de idiotie en nutteloosheid van Basic Instinct 2 te beschrijven. Dit vanuit van de meest evidente basisprincipes van 'film': het scenario, de regie en tot slot de acteurs.

Het scenario. Een (erotische) thriller heeft normaal gezien een hoofdplot met heel wat subplots, die zo'n tien minuten voor het einde allemaal samenkomen en elkaar aanvullen. Een puzzel die in elkaar valt, quoi. In BI2 worden er te veel verhalen op elkaar gegooid. Er is de hoofdlijn: Pulpschrijfster Ms. Tramell wordt beschuldigd van moord. Ze zou een scène uit een van haar flutboekjes hebben geënsceneerd en zo verantwoordelijk zijn voor de dood van een of andere sportman. Scotland Yard stuurt Dr. Glass (evidente metonymische link) om de zaak op te klaren. Zijn analyse luidt dat Ms. Tramell verslaafd is aan risico's en dat enkel haar dood haar gedrag kan stoppen. Een spel van verleiding, knipoogjes en lust kan beginnen. Alle zijsporen en verwijzingen naar de prequel, die wél niveau had, mag je zelf gaan ontdekken in je plaatselijke UGC. Waar normaal gezien alles zo´n tien minuten voor het einde op zijn plaats valt, wordt het bij BI2 net een pak moeilijker te volgen, en de 'oplossing' lijkt zo vergezocht en banaal, dat het de 110 minuten wachten écht niet waard was. Dit was nochtans een van de weinige momenten dat de film enig sérieux had kunnen uitstralen. En in welke verdwazing de scenarist verbleef toen hij het sfeerbeeld van de psychiatrische instelling schreef, blijft een raadsel.

De regisseur dan. Caton-Jones heeft tot nu toe nog niets opzienbarends op de wereld losgelaten. Daar tellen we BI2 dus al bij. Het bekendste werk is waarschijnlijk nog Rob Roy uit 1995. Zijn jongste telg scoort ronduit zwak op het gebied van beeldvoering, artistieke keuzes én acteursregie. Meer moet een mens daar niet over kwijt.

Of toch nog dit: bij een op dergelijke manier ineengeflanste prent hoop je uiteindelijk nog dat de acteurs het één en het ander goedmaken. Maar helaas! Sharon Stone had door moeten hebben dat ze zelfs ondanks alle plastische chirurgie niet (meer) kan verleiden. Ze dist een brave versie van haar vorige prestatie op en deelt lustig knipoogjes uit als een met Botox gevulde etalagepop. Al haar fallische aanstekers, uitdagende jurken, decolleté-aanwijzende juwelen, pelsjassen en wannabe sexy blikken ten spijt: Sharons tijd als vamp is nu toch echt wel voorbij. Morrissey (in de rol van Glass) loopt een beetje verloren in zijn rol en lijkt soms niet te begrijpen hoe de vork nu juist in de steel zit. Vooral zijn "Roy" in de ontknopingsscène speelt in zijn nadeel (denk aan de slechtste B-film-intonatie ooit en je komt in de buurt). Rampling, anders toch een talentrijke, charmante en bijzonder overtuigende actrice, is nu minder dan middelmatig. Ze speelt een collega van Dr. Glass met een ietwat vreemd accent en een mooi huis. Ze blijkt in de finale echter lomper dan je van een psychiater zou willen verwachten. Uiteraard wil de film ons doen geloven dat ze in het sluwe spel van Ms. Tramell is gelopen, maar aangezien dat zo ongeloofwaardig is, verdenken we haar gewoon van een slechte carriere move.

Vergezocht, banaal en dwaas

Mocht u het nog niet doorhebben: Basic Instinct 2 is slecht. Geen mogelijkheid het anders in te zien. De muziek, de props, de plotwendingen en andere minpunten laten we best onbesproken. Maar misschien moet u hem toch maar kijken, voor die fallische aanstekers, die knipoogjes van Sharon, de idiote ontknoping en de "sexy" outfits.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de