Blood Diamond

Hollywood heeft het voorbije filmjaar geprobeerd zijn publiek een politiek geweten te schoppen. Dappere filmmakers zoals Stephen Gaghan -Syriana-) of George Clooney -Good Night and Good Luck-) die zich wars van alle gangbare quota (gij zult maken, een film met een makkelijk te volgen plot en een zeemzoete portie romantiek) opstelden en elk steengoede films afleverden. Edward Zwick, een filmmaker die zich met vehikels zoals The Last Samurai al bewees als een uitstekend gebakken lucht-filmer, probeert met Blood Diamond iets te vertellen over de globale trafiek van bloeddiamanten, maar kan het niet laten om zijn statement van een flinke scheut heroïek en Hollywoodiaanse postkaartenesthetiek te voorzien.

Sierra Leone. 1999. Danny Archer (Dicaprio, mét Afrikaanse tongval) is een smokkelaar die gespecialiseerd is in het verkopen van zogenaamde 'bloeddiamanten', diamanten waarmee de Afrikaanse rebellen gefinancierd worden. Hij maakt kennis met Solomon Vandy (Djimon Hounsou), een Afrikaanse visser die zijn zoon in de handen zag vallen van diezelfde rebellen. De twee sluiten een pact en maken, elk om eigen opportunistische redenen, samen jacht op de diamand die voor hen beiden een einde zou maken aan hun penibele situatie.

Het siert Zwick dat hij mee bijdraagt aan het politieke engagement van links Hollywood, maar hij probeert net iets te veel hooi op zijn vork te nemen. Zo krijgt niet alleen de diamantensector een flinke veeg uit de pan, maar wordt en passant de kindsoldaat-problematiek gehekeld en wordt er uitgehaald naar de sensatiegeilheid van het Amerikaanse journaille. Wat een bijtend pamflet kon worden draait onder Zwicks regie uit tot een hutsepot van vage stellingen en ideeën waardoor de boodschap uiteindelijk zijn effect mist. De emotionele impact die het thematisch verwante The Constant Gardener zo beklijvend maakt is hier volledig spoorloos en wordt vervangen door belerende moraallessen en nadrukkelijke dramatiek.

Maar ondanks het feit dat Zwick mooi meeloopt in een voorspelbare cadans, bewijst Blood Diamond dat een gezonde verstandhouding tussen intelligente cinema en popcornentertainment niet onmogelijk is. Zwick moest waarschijnlijk onder het juk van Warner Bros enkele compromissen sluiten (Zo is Dicaprio de typische onkreukbare antiheld die in de knoop ligt met zijn geweten, Connelly de journaliste wiens idealisme getemperd wordt door het verlangen naar de stoere rebel) en mist daarom de no-nonsense vertelstijl van filmmakers zoals Mereilles of Gaghan, maar als politieke actiefilm weet Blood Diamond het onderste uit de kan te halen. De kogels fluiten geloofwaardig in het rond en camerman Eduardo Serra (Girl with a Pearl Earring) weet met stijl chaos over te brengen.

Als politieke actiefilm weet Blood Diamond het onderste uit de kan te halen.

Na The Departed steken we opnieuw de loftrompet voor Dicaprio. Hij gebruikt het Zuid-Afrikaanse accent niet als een simpele acteertruc, maar maakt van het personage een geloofwaardige getormenteerde, maar sympathieke rebel. Djimoun Hounsou biedt uitstekend weerwerk en bewijst na enkele bijrollen dat hij ook in volle schijnwerpers uitstekend zijn mannetje kan staan.

Het ontbreekt Blood Diamond zeker niet aan goede intenties. Bakvissen knappen toch finaal af op een United 93 of een Syriana, maar voor Leonardo Dicaprio schuiven ze toch iets rapper aan. Het is jammer dat Edward Zwick zijn ziel deels moest verpachten om zo de grote massa te moeten bereiken, wat niet wil zeggen dat Blood Diamond geen aardige, politiek gelardeerde actieprent geworden is. Al bent u de boodschap waarschijnlijk al vergeten zodra uw popcorn deftig verteerd is.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de