Catwoman

Genre: Actie | Duur: 1u44 | Release: 1 September 2004 | Land: VS | Regie: | Cast: Alex Borstein, Halle Berry, Benjamin Bratt, Sharon Stone, Lambert Wilson

Het regent - neen, het giet - de laatste tijd stripheldverfilmingen. Met Spider-Man 2 en The Punisher nog maar net achter ons en Hellboy in het vooruitzicht, komt tussendoor Catwoman de zaal onveilig maken. Of beter gezegd: vervuilen.

De producers moesten beroep doen op een vrij onbekend regisseur (Pitof) om dit onding verfilmd te krijgen. Tim Burton bedankte wijselijk, evenals Nicole Kidman en Michelle Pfeiffer (zie Batman Returns), die voor de hoofdrol werden getipt. De keuze viel uiteindelijk op Halle Berry, een 'actrice' die niet vies is om haar slanke lichaam en dito proporties aan de wereld te tonen en volgens de geldschieters dus de geknipte persoon was om de sexy stoeipoes te vertolken.

En dat zullen we geweten hebben. Pitof kan het niet laten om geregeld de camera langs haar ranke vormen te laten glijden. Dat hij in de humaniora (behalve tijdens de biologieles dan) en op de filmschool niet echt heeft opgelet, is duidelijk. Hij onderneemt nergens een poging om zijn eigen stempel op deze prent te drukken ?misschien niet eens een slechte zaak. Berry van haar kant krolt, krabt, spint en springt dat het een lieve lust is, maar slaagt er niet in de complexe dualiteit van haar personage over te brengen zonder in goedkope overacting te vervallen. Catwoman is namelijk herrezen uit de dood maar is nog steeds voor een deel de vrouw die zij was uit haar vorig leven. De enige reden waarom miss Berry lijkt te zijn gekozen, is het acteertalent van haar borsten. De rest van de cast doet ondertussen wat er van hun stereotiepe personages verwacht wordt. Zo zijn de nichterige collega, de hartsvriendin (die meer op Berry's date geilt dan zijzelf), de irritante, onhandelbare baas en zijn kreng van een vrouw allemaal van de partij, zodat we als kijker nergens voor verrassingen komen te staan. Dat wijsheid niet altijd met de jaren komt, leert ons Sharon Stone (Cold Creek Manor). Zij had geen slechtere film kunnen kiezen om haar comeback te maken.

De gevechten zijn op hun beurt ongeïnspireerd, tot zelfs op het slaapverwekkende af. Van indrukwekkende choreografie is hier geen sprake, veel verder dan wat acrobatische toeren en woman to (wo)man-combat komt het geheel niet. Het verhaal besparen we u. Dat heeft al evenveel om het lijf als Berry zelf. Geloof ons, u wil het niet kennen. Vermeldenswaardig is dat het van een infantiele eenvoud getuigt en bovendien ook nog eens ongeloofwaardig wordt neergezet. Wat het echter helemaal naar de bliksem helpt, zijn de vele en overdreven wendingen. Een reuzenrad dat het 'plots' begeeft, de politie die zo snel ter plaatse is dat we ze verdenken om de hoek te hebben staan wachten, de rechercheur die toevallig een kattennagel vindt op de vloer en zo een vermoeden krijgt over de identiteit van zijn vriendin maar haar al die tijd niet herkent. Vanwege het oogmaskertje natuurlijk!

Zowel qua vorm als inhoud draagt dit niets, maar dan ook niets bij tot het genre van de blockbuster. De razendsnelle montage, de zwierige camerabewegingen, de spuuglelijke vormgeving en de hitsige muziek: aan alles merk je dat dit bovenal een film is voor de gamende en MTV-kijkende jeugd. Een al even groot cliché als de film zelf. Mocht de krolse kater onder u overwegen hem toch nog te gaan zien (en wij hebben al zo'n in het zwart leer gehuld vermoeden waarom), neem dan dit van ons aan: tegen dat u moeiteloos en vlot 'de kat krabt de krullen van de trap' kunt zeggen, is deze prent alweer uit uw geheugen verdampt.